birini unutamamak

insan bir yerde takılıp kaldıkça, nesneler ve insanlar iyice yozlaşıyorlar, çürüyorlar ve sırf sizin hatırınıza leş gibi kokmaya başlıyorlar.

-louis ferdinand celine.

ikinci bir sevgi bulamazsak, birincisine uzun süre bağlı kalırız.

-

o duyulan sevgiden unutamama değil,bıraktığı acidan,nefretten dolayı unutamamadir

hele ki unutmak istediğiniz dişi insan evladının bu süre içerisinde sevişme ihtimali varsa ki onda o potansiyeli görüyorum belki şuan ben bu satırları yazarken başkası da onun her satırına ayrı ayrı şiir yazıyordur. *

yenisini bulana kadar işlevsel olan his.

bir anda kaybolmasıyla meşhurdur.

sebebini "o birini unutmak zorunda kalmaktır." diye cevaplayacağım durum.

insanları unutmak veya hayatımdan çıkarmak konusunda bir sıkıntım yok çok kolay bir şekilde yaparım bunu ama bazı insanlar var ki siz onları unutmuyorsunuz, unutmak zorunda kalıyorsunuz bu yüzden de aslında unutamıyorsunuz işte.

aslında alzheimer olunmadığı sürece zamanında ilişki kurduğumuz kimseyi unuttuğumuzu düşünmüyorum. sadece aradaki yakınlık ilişkisine göre o kişiyi çok veya az önemsiyoruz.

aşk meşk işlerinde değil de hayatımın çok kısa sürmüş bir çöküş döneminde bi şekilde tanıştığım hiçbir insanı unutamadım. bunu düşündüm. normalde akışkan bi tipimdir ama kısacık bir zaman diliminde bi şekilde derinlikli ya da yüzeysel kim olursa fark etmiyor, o döneme dair herkesi ve her şeyi çok net hatırlıyorum. kokuları bile. çöküşü tetikleyen günü asla hatırlamıyorum ama devamında gelen altı aylık süreci neredeyse gün gün hatırlıyorum. bellek korkunç bi şey. her şeyin başladığı güne dair tek bir anım yok. uyudum ve bitti gibi ama sonrasındaki altı ayın tümü hafızamda. bir günlük bir kayıp var. bu nasıl olabiliyor? o gün yok ama diğer bütün günler var. bana anlatılıyor; "şöyle oldu böyle oldu" vs ama hiçbiri yok aklımda. sıfır.