birinin yokluğunu sindirmek

insan bu don lastiği misali alışır her şeye derdi bi tanıdığım
yani don lastiği gibi her ölcüye ebata uyum sağlar.

bakın birinin ölüsüne alışmanın ne kadar zor olduğunu birini kaybetmeden anlayamazsınız ki bu kişi sizi istemeden bırakmadan gitmiştir yani bunu sindirmek çok zordur ama biri yaşarken sizinle yolunu ayırıyorsa o etkiler falan hepsi geçecektir.

ölüm öyle kolay kabullenilecek bir şey değildir yani sadece sizin psikolojinizi "en azından yeri belli" diye duzene sokar o kadar ki bu da cok bencilcedir.

sabahlatan ve saç ağartan bir sindirimdir bana kalırsa.

belki birkaç yaş alırsınız tek gecede. zaman can yakar, yokluğu sindirmek acı verir, gittiğin her yerde gözün onu arar, ama yoktur, sabah beşte sigara yaktırır, çünkü anısı sabahlatır, hiçbir şey geri getiremez artık yok olanı, yok olmayı seçeni, sizi değiştiren, başka bir insana dönüştüren ve bir daha asla eskisi gibi bırakmayan bir başkalaşım evresidir, birinin yokluğunu sindirmek, kendi içinde hallederken duygularını yitirmek ve her gün biraz daha ölmek..