bizi en çok üzen kişi

beni en çok üzen kişi yine ben oluyorum.
umarım en sevdiğim insan da kendim olduğum için kendimi üzüyorumdur.

neyse, beni en çok üzen kişinin başkası olması benim kendimi üzmemden daha kötü olurdu zaten.

ya elin oğlu ya da elin kızı beni en çok üzen kişi olsaydı? korkunç ötesi.

bir ademoğlu bir davranış sergiliyor alıyoruz onu içselleştiriyoruz
efendim ben güneşte kalmış bir sakız gibi duygularımı çeker çeker uzatırım onlar da üstüme başıma yapışır. geçti derim bakarım ki hala bir yerlerde benim dahi farketmediğim duygular kalmış kıyıda köşede
şimdi burda suçlu kimdir?
tamamen kişide de denilemez elbet. kendi hayal dünyana kapılıp birilerini sorumlu tutmuyorsan elbette ki sorun sadece kişide olamaz.
zira hırsızın hiç mi suçu yoktur
yine de işte uzatan, müsaade eden, duyguya kapılan kendimiz olunca bizi en çok üzen biz oluyoruz.
he, hırsızlar da hırsızdır

aile bireyleri olabilir

heh ben işte onun gelmişini gecmisini seveyim ama sadece benimkinin degil hepinizinkinin.

en sevdiğimiz kişidir..

genellikle en çok değer verdiğimiz kişi ya da kişilerdir.

köpeğim coni. 2 sene önce bahçeli evimizden kaçtı veya kaçırıldı ve hiçbir yerde bulamadık. allahım kimseye evlat acısı yaşatmasın. umarım gittiğin yerde mutlusundur coni :(((

aynadaki yansımam

en sevdiğini zannettiklerimiz.

umarım şimdi başkasını üzmüyordur. adaaaam sen de, ben kırdım ya zincirlerimi *.

adım: gülsarı; zincirlerini koparmış gülsarı.

saf ve iyi niyetli olduğum için hep kadınlar üzüyo beni.

en çok sevdiğimiz ve değer verdiğimiz kişidir. kendimi en çok ben üzebiliyorum ya. kendimden daha çok sevdiğim biri yok sanırım. dış etkenlerden gelen hiçbir cümle benim oturup, düşünüp kendim hakkında vardığım olumsuz kanılar kadar üzemiyor beni.

yo bence sevmediklerimiz de üzer... bırakın sevmeyi, tiksinip nefret ettikleriniz üzer.. (size sadece kendi ülkemde bile milyonlarca örnek gösterebilirim.!

kalp en çok kimde alevlenirse o kişi için yanar.

bizi en çok üzen kişi bizden gidendir. en derin yarayı o açar.
gidenler bizden hep bir parça götürürler. o parçanın yerinde de derin izler kalır. hemen hemen herkesin bir yara izi vardır, insanlardan gizlemeye çalıştığı, saklamak için çok uğraştığı bir yara izi. kimseye dokundurmayacak kadar güzel olan,
baktıkça nefes alabiliyor olmanın kıymetini anlamanı sağlayacak bir yara izi.
bu izlerle yaşamaya alışırsın. bir sabah belki gün doğarken baktığında dışarı,
yaşamayı yeniden sevebilirsin ve bir gün elbet birileri o yara izlerine dokunur.
belki...