büyüdüğün için üzülmek

zamana kırgın olmak, yer çekimine dargın olmaktır.

büyümek istemezsin ama zaman öyle işlemez, zaman geçersen sana sormaz, şurada dur diyemediğin bir otobüstür belki de zaman.

sana sormadan büyütür seni, çocukluğunda vedalaşamadan genç veya yetişkin olursun, sonra da bir bakmışsın, belki bilge bir ihtiyar..
ben niye büyüdüm diye üzülürsün, tâ ki artık büyümez oluncaya kadar...

asla kabullenemediğim ve her fırsatta "aa sen artık büyüdün" ya da "koca adam oldun" gibi lafları duydukça da hiç hoş karşılamadığım ve ben büyümek istemiyorum cümlesini söylemekten de kaçmadığım durumdur. küçükken her doğum günümde mutluydum ki hala neredeyse hepsinde mutluyum ama artık yeni bir yaşa ayak basmaya çekinerek yaklaşıyorum.
keşke belli bir yaşa kadar büyüyüp sonra başa sarsak. en büyük isteğim galiba.

çocukken her şey zevkliydi, her yer renkliydi. sürekli gülecek bir durum, sürekli eğlenecek bir oyun vardı. neden büyüyüp de renksiz bir hayatı, eğlencesiz bir oyun oynayayım ki? fakat bu da böyle bir gerçek, biz seçmesek de hayatın bize yaşattığı bir gerçek.

ne diyordu cemal süreya?

çocuk olsam yeniden..
bir tek düştüğüm için acısa içim,
ve kalbim; çok koştuğum zaman çarpsa sadece..