büyük bir şehirden küçük bir şehire taşınmak

deniz gören portakal bahçesi. kitap ismi olur, film ismi olur. cümlenin kendisi bile insanı mutlu etmeye yetiyor.

işkencedir.

küçük bir şehirden büyük bir şehire taşınmak kadar zordur.

from istanbul to balıkesir bandırma.

ı have to do that. consequently, ı love my job.

doğduğumdan beri aynı şehirde yaşayıp muhtemelen bir kaç ay içerisinde yaşayacağım durum... biraz korkutucu gelse de heyecan veren kısmı ağır basıyor.

ilk etapta inanilmaz boğucu gelir. bu küçücük yerde ne yapicam dersiniz. bir süre sonra küçük şehrin büyük şehirden daha avantajlı ve kaliteli olduğu sonucuna varırsınız. küçük şehir candır

geliri büyükşehirdeki kadar kalan için, büyükşehirin kalabalığından, trafiğinden, olmayan komşuluğundan, hızından, kilometrelerce gidip aynı sokakta olduğunu zannetmekten bunalanlar için çok yerinde bir karardır. neden daha önce yapmadığı için bir müddet kendine kızılacaktır.

geliri de şehrin ebatı oranında azalan, aşırı sosyalliği seven, kalabalıktan haz alan, mesafeleri dert etmeyen, arkadaş ortamı geniş ve samimi olanlar için tavsiye edilmez. sıkılırsınız.

lüzumsuz enformasyon: öğrenciyken, evimden çıkıp okula gitmek için bineceğim banliyö tren durağına kadar yürüdüğüm mesafe için şimdi araç kullanıyorum.

var böyle bir hayalim.
yavaş yavaş trakya'ya doğru kayıyorum zaten. umarım üç beş sekiz sene içinde gerçekleşmiş olur.

denizden çıkıp göle girmek gibidir.
ilk farkedilcek şey sessizliktir.

üniversite zamanında başta zorlandım fakat zamanla o kadar alıştım ki şuan ise istanbul çok zor geliyor.

ilk başta küçük bir kutuya kapatılmış gibi aşırı bunaltmıştı beni ama biraz uyum sağlayınca büyük bir şehire gittiğimde orada kalabalığın ve hareketin beni ne kadar yorduğunu ve yaşadığım şehrin sakinliğine geri dönünce ne kadar rahatladığımı hatırlıyorum. fakat şu an bile bu kadar küçük nüfuslu bir şehirde yaşamaktansa biraz daha büyük ve hareketli bir yerde yaşamayı tercih ederim.

hiç yaşamadım ancak sıkıcı bir huzur vereceğini düşündüğüm aksiyon.

işim gereği fazla seyahat ediyorum. denizli, muğla, uşak, afyon, nevşehir, elâzığ, malatya gibi şehirlerde geçen genellikle kısa zamanda gördüğüm şu: içinde yaşayanların algılayamadığı bir sıkıcılık ve beklentisizliğin huzuru.

şu an için genç sayılan bünyem kaosu, hırsı, tutkuyu istiyor ama eminim ki bir gün dünyamı küçültmek isteyeceğim. gerçekte nasıl olduğunu o zaman tecrübe edeceğim.

ofisim istanbul'da
merkez ofisim ankara'da
bağ evim fethiye'de ören de
yazlık antalya'da
kışlık kastamonu küre de.

istanbul'da yaşarken, gün boyunca en fazla 2-3 yere uğrayabiliyordum. yolumun çoğu toplu taşımada ve trafikte geçiyordu. hele ki mecidiyeköy gibi merkezi yerlerde egzoz kokusu default olarak ciğerlerinize doluyordu. nefes alınabilecek, ağacı bol manzaralı bir yere, oturduğum yerden gidebilmem için en az 1.5 saatimi harcıyordum.



gel gelelim iş gereği şehir değiştirdim ve orta boy bir ilçeye yerleştim. burada şehrin diğer ucuna gitmem yarım saati buluyor en fazla. havası kirli olmadığı için her yerde nefes alabiliyorum. piknik yapmak istesem 15 dakika mesafede. trafik merkezdeki birkaç cadde haricinde yok. kazancım biraz azaldı ama kafam daha rahat. ayrıca giderlerim de azaldığı için aslında kârdayım. şimdilik iyi gibiyiz, burada da tutturamazsak bekle beni "daha küçük şehir". *

en sevdiğim şey "sıkıcı olur" cevabı.
ıstanbul'da filan her akşam lokallerde, davetlerdeydin zaten.

büyük şehirler küçük bütçeleri boğar. ülke düzeni böyle maalesef. ben demiyorum amcanızın ülke ekonomisi öyle diyor.

bu havayı genelde soğnadan görme bayan memurlar atar.