büyük işler yapacağına inanmak

aklıma ara sıra böyle bir düşünce geliyor sonra aynanın karşısında şöyle bir kendime bakıyorum, sen kimsin ya diyorum ve basıyorum kahkahayı.

yirmi yaşından önce herkesin hayalidir büyük büyük işler yapmak. ama o yaştan sonra, hayat sana kim olduğunu ve kim olmadığını döve döve gösterir. öğretir. karnını doyurmak için, günü geçiştirmek için yaşarsın sadece. ınsan yirmiden sonra ölür. kalan yaşlar hayata tutunma çabası.. tutunabilmek de, cabası...

birçok insan belli bir yaşa kadar böyle düşünür sonra hayata atılır, çalışmaya başlar ve hayatın gerçeklerini görür sonrası malum işte ne umut kalır, ne de heves kalır.

ancak kendi çapınızda yapmanız mümkündür.

yani kendinizi ya da bunu söyleyenleri çok küçümsemek lazım. sonuçta bir iki istisna hariç tarihe ismini yazdıran herkesin sokaktan geçen başka bir insandan farkı yok. olay içinizdeki potansiyeli açığa çıkarabilmekle ilgili.

her çocuğun hayali. her çocuk büyüdüğünde dünyayı güzelleştireceğine inanır. ama sonra ne olur biliyor musunuz? karşısına insanlar çıkar ve şöyle derler:
‘sen yapamazsın’
‘senden bi halt olmaz’
‘sen önce odanı toplamayı öğren de’
‘herkes aptal sen akıllısın öyle mi?’.

asla inançlarımdan biri değildir, olana da sabır, güç ve şans diler çekilirim köşeye. en fazla 70 senelik hayatınızda büyük işler yapacağım diye dolanmaya ne gerek vardır? nedir bu büyük işler? ölene kadar sadece iyi bir insan olmak, huzurlu olmak ve yardımsever olmak için çabalayacağım. lüzumu yok büyük işlerin.

herkes yirmi yaşına kadar bu inançla yaşamış bense on altı yaşımda " ya kardeşim sen ne anlatıyorsun bu ekonomiyle neyi başarabilirsin" diyip birkaç yıl önce terk ettiğim düşüncedir.

insanı yaşama bağlayan inançtır kendi potansiyelinin farkında olmak ve yapabileceğin şeyleri bilmek insanı iyi hissettirir.
şu an durum müsait değildir, yarın da müsait olmayabilir ama elbet bir gündür.
hayaller hayata geçirilecektir.

halen inanıyorum ya. evet benim umudum var.
ma yapacağım bir gün işte be!
tembel olup sürekli iş değiştiriyor oluşum beynimi kullanmaya zorladı beni.
bu çok zordu benim için anlatamam.
ama olacak la işte!
sonunda her şey iyi olacak.
bazı hayallere inanmak geleceğe kucak dolusu sarılmak gibidir.
hah işte bu onlardan...

evet, insan bazen o şekilde gaza gelebiliyor.

yaş ilerledikçe azalan inançla birlikte hala kıyıda köşede kalmış umut zerrecikleri ile kendini gaza getirmek.

henüz yapacağı işi, henüz hısım, akraba ve arkadaşlarına açmamış kişide bulunan inançtır.

kimse inancımızı sorgulamasın pls.

bu inanca sahip olmak iyi bir şey gibi olsa da aslında kimi zaman da zihnimizin oyunlarından birinde bizi esir eden bir hale bürünebiliyor. "ya hep ya hiç" bakış açısıyla hareket eden birine dönüşüp büyük işler haricinde elde ettiğimiz nice başarıyı görmezden gelmemize, hayata daha katı bir şekilde ya siyah ya beyaz gözlüklerle bakıp hayatımızdaki grileri göremez hale gelmemize yol açabiliyor. mükemmeliyetçi bir zihinsel tutumla mükemmelin dışındakileri yok sayarak kendimize zulmetmemize giden yolu açıyor. iyi hissetmek kitabında* geçen "vasat olma cesaretini gösterin." cümlesi beni çok etkilemişti çünkü ben de büyük işler yapacağına inanan, mükemmel dışındakileri kabul etmeyen katı bir zihinsel tutuma sahiptim ama bu kitabın içindeki uygulamalarla kendi içimde derinlere doğru indikçe artık sadece vasat biri olmayı hedefliyorum.