çabucak eskimişlik havası

bir oğuz atay tespitidir.

her insanın kendine has bir havası vardır. yaşadıklarının ve gördüklerinin etkisiyle bu hava o insana yerleşir ve bedeninin ve de kişiliğinin bir parçası haline gelir. aynı hava eşyalarda da vardır aslında ve insan, tanrının evindeki bir eşyadan fazlası değildir.

oğuz atay'ın bahsettiği ve insanlarda da eşyalarda da bulunan bu hava, çabucak eskimişlik havası, görende acıma ile karışık bir uzak durma hissi uyandırır.

bütün eşyalar zaman içinde eskir. birçok anı ilişir onlara. üzerlerinde zamanın bıraktığı ve saygınlık ya da bilgelik olarak görülebilecek izler kalmıştır. bütün insanlar zamanla yaşlanır. birçok anı ile dolar zihinleri. bedenlerinde zamanın bıraktığı ve saygınlık ya da bilgelik olarak görülebilecek izler kalmıştır.

bazıları ise çabucak eskir. alırsınız bir eşyayı ve iki günde bambaşka bir şeye dönüştüğünü, kendini saldığını fark edersiniz. insanlar da böyledir. en azından bazıları. vaktinden önce eskimiş insanlardır onlar. üzerlerinde bir naftalin nostaljisi ile varolmanın dayanılmaz ağırlığını taşırlar üzerlerinde.

insan bir eşyadır ve çabucak eskidiğinde onun için yapılabilecek çok az şey vardır.