camdan sepet sarkıtmak

bir dönemler bakkallara çok yakın olan evlerde çokça yapılan eylemdir.

bir zamanlar yaşadığımız ev birbirine çok yakın olan iki bakkalın tam karşısında idi. dolayısıyla da annem çoğu zaman iple bağladığı hasır bir sepeti balkondan ya da camdan sarkıtıp bakkalın bu sepeti görmesini beklerdi.

sepetin içinde annemin satın almak istediği şeylerin yazılı olduğu bir kağıt ve bu alışverişe yetecek miktarda para olurdu. bakkal sepeti görünce eğer dükkanın içinde müşteri yoksa hemen gelir, siparişi ve parayı alırdı. sonra da istenilen şeyleri ve varsa para üstünü sepete koyardı. böylelikle de sepetle yapılan bu alışveriş sona ermiş olurdu.

evimizde bu alışkanlık uzun süre devam etti. ta ki en küçük kardeşim doğana kadar. sanırım kardeşim bir ya da bir buçuk yaşında iken aklıma muhteşem bir ticari fikir geldi. o zaman topitopları çok severdim ve kardeşimi yüklece bir topitop ödemesi karşılığında değiş tokuş edebileceğime karar verdim.

sonuçta benim hiç topitopum yoktu ama iki kardeşim vardı. bakkal amcanın çok topitopu vardı ama az çocuğu vardı. bence mükemmel bir alışveriş olacaktı. çocukluğumdan beri az miktarda geliştirdiğim forrest gump seviyesindeki zekamla çok karlı bir işe imza atacaktım.

kardeşimi yattığı yerden aldım. sepete zor sığdı kardeşim ama sığdırmayı başardım sonuçta. ama sepeti kaldırıp aşağı sarkıtmak zor olacaktı. uğraştım olmadı. diğer kardeşimden yardım istedim. ona topitoplardan pay vermek zorunda kalacaktım ama olsundu.

kardeşime bunu söylediğimde koşa koşa anneme şikayete gitti. müzevir bir insan olan kardeşim hala öyle olmaya devam ediyor. aslında ispiyon nedeni küçük kardeşi korumak değil. onlarca topitop arasında ona sadece bir tane vermeyi vaat etmemdi.

bu alışveriş hiç gerçekleşmedi. sepet sarkıtma olayı sona erdi. bakkala ben gitmeye başladım. topitopların değilse de annemden yediğim dayağın tadı hala damağımdadır.