canım kardeşim

ertem eğilmez'in 1973'te çektiği aşırı duygusal bir filmi olup psikolojinız darma duman olur. tarık akan, halit akçatepe'nin oynadığı çocuk oyuncu kahraman kıral'ın hakkını verdiği bir filmdir. filmde ayrıca adile naşit, metin akpınar ve kemal sunal gibi çoğunlukla komedi filmlerinde göreceğimiz oyuncular olmasına rağmen duygusallığı ile hala insanları etkileyen bir yapımdır. yeşilçam bu gibi filmlerle unutulmazdı.

her insanın kendi hayatına çok benzettiği, yeri apayrı olan bir film vardır. benim için canım kardeşim. odamın duvarında bulunan tek çerçeve de bu filme ait. tık

başrollerde halit akçatepe, tarık akan ve kahraman kıra'yı gördüğümüz 1973 yapımı dram filmi. efenim izlediğimde tabii ki dram olduğunu bilmiyordum, bilsem izler miydim? aslında başta izlemezdim diyecektim fakat sanırım üzülsem de izlerdim.

kahraman, evin küçük çocuğudur ve tek istediği bir televizyonunun olmasıdır. şimdi birçok kişinin evinde ikişer üçer televizyon olduğunu düşününce belki tam olarak empati yapmak zor olabilir fakat hiç de imkansız değildir. kahraman televizyon ister fakat abisinin alacak gücü yoktur. buradaki televizyon, eşit haklara sahip olmayan çocukları/ insanları vurgular. özellikle sağlık, barınma, eğitim gibi konularda eşit haklara sahip olmayanları.. hani gelişmemiş ülkelerde çocuklar hala sırf aşı olamadıkları için kızamıktan ve su çiçeğinden ölüyor ya, hah işte tam da o küresel eşitsizlik'e vurgu yapar.

bir anda ''sağlık'' konusuna nerden geldin demeyin, kahraman lösemidir. abisinin sırf ona yemek yedirebilmek için, hayali olan televizyonu ona almak için kendi kanını sattığı çocuktur. izlemeyeninin olmadığını düşünsem de gerisi tat kaçıran bilgiye (spoiler) gireceğinden anlatmamayı tercih ediyorum.

--- alıntı ---
çağır kardeşim, çağır beyim. polis çağır, jandarmaya haber ver. hapse tıksınlar. dilersen garsonlarına dövdür beni. kanını satarak kardeşine yemek yedirdi diye istersen astır beni. hadi durma! ne duruyorsun, çağırsana polisi!

türk sinemasının en hüzünlü hikayesi, içinizde kaplayan acıyı bir nebze azaltmak adına ve kanser ve türevi hastalıklarının farkındalığını amaçlayarak lösev bu filmin sonunu birazcık değiştirmişti. tavsiye ederim. buradan

dram türündeki sinema filminin başrollerini tarık akan, halit akçatepe ve kahraman kıral paylaşmıştır. o dönemler çok başarı edemese de benim için çok özel bir film. içinde fedakarlık, dostluk, kardeşlik, insanlık, anlayış, fakir-zengin rolleri, empati duygusunu kullandırma, en önemlisi bir insana değer verilmesi gereken zamanı anlatıyor. her izlediğimde ağlarım hala. bana lösev farkındalığını oluşturan bu film umarım ki lösevin (canım kardeşim) kamu spotu ile toplumun farkında olmasına yardımcı olmuştur.

yönetmen koltuğunda ertem eğilmez'in oturduğu 1973 yapımı türk dram filmi.

tek istediği bir televizyon olan kahraman'ın öyküsü anlatılıyor.
mesele televizyon değil esâsen, bir abinin kardeşi için kanını satarak ona lokantada mükellef bir yemek yedirmek istemesi, fedâkârlık aslında alt metindeki olay.
dönemin ne kadar zor olduğu, kanser hastası olan bir çocuğun hastalığını son evrede öğrenişi, düzenli ve mutlu bir aileye sahip olmamanın bir çocuk üzerinde yarattığı travma. sınıfsal ayrımın tâ o zamanlar da var olduğu gerçeği, köyün zengini metin akpınar diğer evlerde televizyon olmasını istemiyor, televizyonunu kimse izlemesin diye perdelerini kapatan bir adam. ha keza, lokantada hesap çıkışmadı diye tarık akan'a inanmayan adam üç kuruşun hesabını yapıyor. acımasızlık o zaman da varmış..

filmde komik yerler de var, kemal sunal'ı kandırdıkları idrar sahnesi bence epey komik.

adile naşit gerçek hayatta da oğlunu kaybettiği için filmde kahraman'ı ölüme yollarken rol yapması gerekmedi, gerçekten ağlıyordu kadın, arkalarından bakarken.
en sevdiğim sahnelerden biri ise şuydu, tarık akan babasını sigara yüzünden kaybediyor yangında, halit ve kahraman eve vardığında adam ölmüş, tarık hâlâ sigara içiyor. babasını öldüren şeyi o an içiyor olması her zaman vurucu gelmiştir bana.

diğer bir sahne ise televizyonu çaldıkları sahnede tarık ve halit'in elleri yara bere içinde güldükleri sahne/ ayrıca yemek yedikleri sahneyi de seviyorum, bir kere de gariban tarafın yüzü güldüğü için.
en acı sahne ise hepimizin ortak paydada birleştiği sahne, son sahne, film boyu televizyon isteyen kahraman'ın hiç televizyon izleyememesi.
ve bizim bu filmi televizyondan izlemiş olmamız paradoksu. *

filmi en duygusal yapan şeylerden biri de oyunculukların yanı sıra müziğidir, onu atlamamak gerek. dünyanın en çaresiz insanı gibi hissettiren bir melodidir. cahit oben imzalı eserdir.

ertem eğilmez'in hemen hemen bütün ödülleri almasına rağmen gişede aynı başarıyı gösteremeyen 1973 yapımı dram filmidir, ancak bu film , günümüzde en iyi türk filmleri arasında gösterilir

bir ertem eğilmez filmidir.

filmin senaryosunu sadık şendil yazmıştır. filmde tarık akan, halit akçatepe, kahraman kıral, metin akpınar, sıtkı akçatepe ve küçük bir rolle de olsa kemal sunal rol almıştır.

bu dünyanın en zor işlerinden biri ağabey olmak. ben iki kardeşime ve kardeşim gibi olan üç kuzenime ağabeylik yapma konusunda zorlanıyorum açıkçası ama tevazu göstermeye gerek yok, bu konuda oldukça iyiyim. ama tekrar söylüyorum çok zor bir şey ağabey olmak.

bu filmi izlediğim zaman henüz bir kardeşi olan bir ağabeydim. ama başıma gelecekleri bilirmiş gibi filmi izlerken hüngür hüngür ağladığımı hatırlıyorum.

filmde tek isteği bir televizyon sahibi olabilmek olan ve abisi ve onun en yakın arkadaşı ile yaşayan kahraman tedavisi mümkün olmayan lösemi hastalığına yakalanır. murat ve halit ise onun son günlerini iyi geçirmesi için kendilerini paralar.

hem kahraman kıral hem de halit akçatepe ve tarık akan büyük oynamıştır bu filmde. zaten kahraman kıral bu filmdeki rolü ile adana film festivalinde en iyi çocuk oyuncu ödülünü alır. ama beni asıl etkileyen performans adile naşit'in öğretmen performansıdır.

yeşilçam'ın en yaralayıcı ve güzel filmlerinden biridir.

çok ağlak bir film olur kendileri. ben yabancı bir filmden uyarlama sanıyordum ama değilmiş sanırım.* buna rağmen iyi bir senaryo...

senaryosunu sadık şendil'in yaptığı filmin yapımcısı, ertem eğilmez. ve film çok eski, çok çok eski... 1973 yapımı bir film.

adalet sisteminin, insan psikolojisi, vicdan ve eğitim denkleminde sorgulanışına sıkça şahit olmuşuzdur. bu filmde de bu, trajik bir boyutta sorgulanıyor:
sosyal eşitsizlik ve adaletsizligin değerlendirildiği filmin alt metninde izleyiciye, şu sorular yöneltiliyor: suçlu kimdir?mevcut adalet sisteminde, vicdan ve suç kavramlarını nereye konumlandırmalıyız? o dönemin şartlarında belki bu trajedi, sosyal eşitsizlik ve çaresizlik, normal karşılanıyorsa da zamanla sinema tarihi daha çok dram içeriğine yönelmiştir. çünkü insanlar sinemaya, biraz da eğlenmek için giderler. o dönemin şartları, eşitsizlik, grevler, mevcut adaletin ve dengesizliğin sorgulanışı; keza ekonomik bunalım, sinemayı da buna itmiştir bana göre. çünkü hiçbir yapımcı, yaşadığı coğrafyadan bağımsız hareket edemez. nitekim ertem eğilmez de bu filmle bunu, kanıtlar, gözler önüne serer.

film, drama olarak anılsa da, bana göre tam bir trajedidir. güldükleri sahneler bile bana korkunç geliyor nedense. çünkü cahit oben, öyle bir müzik yapmış ki filme; tüyleriniz diken diken olur. film benim açımdan, korkunç bir trajedi ve boğaz düğümlenmesidir.


bu arada insan olun biraz'ın değindiği gibi film, şampiyonlar ligi gibidir. filmde herkes var.

yine filmle ilgili kafamı kurcalayan bir diğer nokta da; o kadar küçük bir çocuğun, böyle büyük yaşlarda abilerinin olması... çocukken anneme çok sordum bunu, annem de olabilir demişti. hatta büyük görünseler de belki henüz 17-18 yaşlarındadır, demişti...

filmi önermem, çünkü çok ağlak. ben ağlamayı sevmediğim için de önermem elbette.* yalnız çok iyi film. yüksek puanları hak ediyor.*