çarşamba çikolataları

kendimden çokça şey bulduğum bir aslı kocaeli kitabıdır. konusundan biraz bahsedecek olursam; aslı'nın 6 yaşında babasını kaybetmesiyle başlıyor her şey. küçük yaşta tatmak zorunda kaldığı şeyler, sorgulamaları.. derken iç sesini keşfediyor ama pek güzel şeylerden bahsetmiyor bu iç ses. hep kötü hep bir karamsarlık. okul hayatı, ergenliği, ailesiyle ve arkadaşlarıyla yaşadıkları, annesiyle yaşadıkları, öğrendikleri, hayalleri.. aslı'nın dünyası sizi çekip alıyor içine. kitabın çok sevdiğim bir kısmını bırakıp gidiyorum :)

"çocukluk yıllarımda içime kurduğum yapıyı  düşünüyorum. o yapı benim içimdeki ev. temelinde hayata karşı inancım, güvenim ve sevildiğimi bilmek var. yaşadığım iyi deneyimlerle de katlar çıkıyorum evime. büyüyorum. zor deneyimlerde ise evimi sarsan depremler oluyor. evin temeli sağlamsa bir şey olmuyor, ev kolay kolay çökmüyor. ancak temelde sorunlar varsa ufak sarsıntıları bile çok derinden hissediyorsun. sarsıntıları kişisel algılamak da kendine yapabileceğin başka bir işkence. onların maksadının seni çökertmek olduğunu düşünürsen işin zor. evin temelini yeniden inşa etmek için ikaz olarak görürsen de işler daha da kolaylaşıyor. ikazları görmezden gelirsen de uyarıları başka türlü gönderiyorlar. çarpıntı, karın ağrısı, baş dönmeleri olarak... zihnin bedenini alarma geçiriyor. "bu evle buraya kadar idare ettin ama daha fazla kat çıkamıyoruz. artık büyüdün. temelini sağlamlaştırman lazım," diyor. peki bu evin temeli nasıl değiştirilir?
"kendin için en iyi kendin olarak... kendine teslim olarak. çünkü senin içinde en uzun dayanacak olan odur."

*

benim başlığa sadece çikolata olarak bakmamda acıktım anlamına geliyor sanırım.