çay koyayım bari

iyi hatırlattınız, yeşil çay içeyim bari

çaysız bir hayat düşünemeyenlerin her akşam yemekten sonra söylediği o meşhur cümle.

yapılması gereken bir sürü iş olmasına rağmen düşüncelerinizin ağırlığı sizi oturduğunuz yere çivilediğinde ayağa kalkabilmek için sebep üretmektir. öncesinde derin bir nefes alınıp sesli bir şekilde geri verilmesi makbuldür.

ansızın gelen istek.

her anın kurtarıcısı olan eylem.

"hiçbir şey yolunda değil ama çay koyalım bari" gibi gelen söz öbeği. umut fısıltısı.

(bkz: umut sarıkaya)images.app.goo.gl/4XsQVtrWD...

online derse hoca gelmeyince dediğim laftır.

şuraya görseli birakayim siz anlayın.

ev ahalisi uyanmadan düşünülen aktivite. uyanınca da ekmek almaya marş marş.

eee koy bari bir zahmet.*

saat gece 12 olmuş, ertesi gün iş var amma ve lakin bu misafirlerin gideceği yok, minik bir hissettirme atağı yapayım planı ile sohbetin ortasındaki sessizliği bozma eylemidir.

zikredilirken bari kısmı bastırılırki mesaj net olsun.

peşinden duymayı beklediğiniz şey "yok ya zahmet etme geç oldu kalkarız birazdan" olur ve fakat çoğunlukla "oo demli olsun demli olsun yıhyıhyıh" ile baş başa kalırsınız.

tam vaktidir ben de bi cay koyayım bari

çay ya bu her vakit denilebilir. ben de çay koyayım.

‘bari’ kelimesini ekliyorsa bir kişi, anlayın ki çayı hoşnutsuzlukla getiriyordur. bazen satır aralarını okumak iyidir; istenip istenmediğinizi anlamanıza yardımcı olur.

kansızlık yapıyor ama şu için.

kötü bir olay başa geldikten sonra olayın şokunu atlatıp kurulabilecek bir cümle. o arada burundan derin bir nefes verilir ''yapacak bir şey yok'' dercesine.

olric, birini nasıl seviyorduk? nerden başlıyorduk? ilk önce seviyor muyduk? yoksa ilk önce güveniyor muyduk? neyse çayı nasıl demliyorduk ?
oğuz atay

çok üzülüyorum ben de ne yapayım bari çay koyayım diyorum çikolata yiyorum cilt bakımı yapıyorum euphoria'da ki cassie gibiyim ağlaya ağlaya makyaj yapıyorum. kahve yapam içem gece tostu yapam mac n cheese yapam kilo alam daha çok ağlayam.

hayatımın nereye gideceğimi, yerimi yönümü bilemediğim bir aşamasındayım. ilk kez olmuyor elbette zaten iniş çıkış dediğin hayatın kendisi ama bu sefer geçmiyor da sanki, uzun sürdü.
deprem gibi, ilk kez yaşamıyorsunuzdur ama her seferinde panikler, olabileceklerden korkar ve bitene kadar geçen süreyi sayarsınız. ''bu sefer uzun sürdü''
kötüyüm aslında sözlük ama bir yandan da yaşamaya devam ediyorum. çünkü ne yapacağım sanki yaşamadan. yürüdüğüm yolda adım atmaya devam etmek ilerlemek değil ama ben yolumu ya da yönümü bilmiyorum.
yorgunum sözlük, yalnızlıktan yorgunum. bu yalnızlık yanında biri olmaması gibi değil, içinden taşanları dile getirip de anlatacak insan bulamamak. yanında hali hazırda bulunanların senin başarısız hayatından sıkıldığı için neden böyle olduğunla hiç ilgilenmemesinden ya da benim bu halime bir çıkış yolu bulamayışımdan.
yazarken bir an durup düşündüm ben nereye yazıyorum diye. öyle farkında olmadan yazıyorum her şeyi.
içinde bulunduğum halde kurtulmak istiyorum ama bir adım dahi atacak mecalimin olmayışından öte o adımı nereye atacağımı da bilmiyorum.
intihar etmemi engelleyecek kadar bir allah korkum, nasıl intihar edeceğimi bilemeyecek kadar cahilliğim ve gerçekten eser miktarda yönümü bulma umudum var.
neyse çay koyayım bari, içeriz.