çocukları genel olarak sevmemek

özellikle aşırı şımartılmış, sınır tanımaz, empati sıfır, bencil olanlarını hiç sevememek, aşırı itici bulmaktır.

insanlarımız öyle sevimsiz ki çocukları onlardan da sevimsiz. ulan 24 saat mahallede çocukları avaz avaz bağırıyor. ana babalarının zerre kadar umurunda olmuyor.. veledler çevreye rahatsızlık vermeyi hak zannediyor..

ne olacak, bencil ve duyarsız insanlardan böyle salak saçma çocuklar olur zaten..
avrupalının gözünü seveyim.. ne efendi yetiştiriyorlar çocuklarını..

çocukken de sevmiyordum veletleri, hiçbir şey değişmedi. hepsi de öğretmenin g.tünde yalaya yalaya dolanıyorlardı. o zamanlar sınıf başkanı olmak ya da kırmızı kurdele almak gibi b.ktan püsürden dertleri vardı. büyüdükçe daha da mallaştılar, bu sefer araba, ev almak, makam, mevki sahibi olmak gibi dertlere gark oldu yavrucaklar.

sonuna kadar yalaka, sonuna kadar ispiyoncu, ölene kadar mal. her yerde tapınmak için bir şeyler aramanın ahmakça girişimleri ve tapınılma nesnesi olmanın bunaltıcı arzusu. önce tapınıp, tapınılması gereken şeyler elde edilmeli, makam, mevki, sınıf başkanlığı, zenginlik, güzellik gibi. insanların hayatı upuzun bir yalakalıklar silsilesi. hepsi de öyle zincirleme br şekilde birbirlerini yalayıp, öylece bir sonraki ahmaklık girişimi için sahte bir özgüven elde ediyorlar. bunların hepsini daha 5 yaşındayken anladım, hiç ilgimi çekmiyorlar. çocuk, yetişkin, avrupalı, asyalı fark etmez, insanları sevmiyorum, hiç sevmedim, hiçbir zaman saygı duymadım. benim gözümde en ufak bir değerleri yok. bol keseden ölmeleri de umurumda olmuyor. öyle bir değersizlik.