çocukluk yıllarını hatırlatan kokular

yedi tepeli şehirde kız kulesini uzak bir tepeden seyredebildiğimiz yedi odalı büyük bir evimiz vardı. üst katında terasa çıkıp martılarla oynamayı ve boğaz'ın eşsiz güzelliğini seyre dalmayı çok severdim. yaz akşamları geniş aile o evde toplanır yemeklerimizi terasta yerdik. yemek faslının sonunda da tatlı ve çay keyfi olurdu. babaannemin favori tatlıları pepeçura ya da kabak sütlüsüydü. işte o kabak sütlüsünün kokusu ne vakit aklıma gelse burnum sızlar, bugünlerde mumla aradığımız o huzurlu ve mutlu zamanları hatırlarım.

ne dünya aynı dünya artık, ne aileler, ne de kişiler. büyük bir kısmı çoktan göçüp gitmişken bir kısmı da birbirine karşı düşmandan beter. memleket zaten iyice batmış vaziyette, akıbeti ne olacak bilinmez… yakın bir zamana kadar senelerdir tatmamıştım kabak sütlüsünü. kokusunu da tadı kadar özlemişim. ama en çok da çocukluk zamanlarını hatırlattığı için özlem duyuyordum. bir yerlerde tekrar burnuma ilişirse kokusu, kim bilir belki yeniden çocukluk yıllarımdaki huzurlu anların ufak da olsa bir benzerini yaşarım.

(bkz: koku hafızası)

#2470263

fakir insanların evlerinin kokusu. bana acı verirdi. bahsettiğim hoş bir şey değil. ama öyleydi yalan yok.

temizlik kokusu. özellikle oda spreyi kokusu.

çikolatalı kurabiye kokusu evimizin bulunduğu yer bir çikolata fabrikasına çok yakındı. ne zaman akşama doğru olsa fabrikadan fırından yeni çıkmış kurabiye kokusu gelirdi.

16 sene bir bitkiyi aramıştım başlıktaki husustan. kıyı kesimlerine 50 defa yolculuğa çıkmışımdır burnumdan nefes ala ala. sonra şans eseri bir tatilde kiraladığımız yerin bahçesinde buldum. keskin kokusu portakal ağacı kokusuyla karışınca bana bütün antalya öyle kokuyor gibi gelirdi çocukken.