dağınık ortamda çalışamamak

ortalığa bir el atıp herşeyi yerli yerine koymadan çalışma motivasyonuna kavuşamama durumu. çok zahmetli olabiliyor bazen. bu dertten muzdarip olanlar ne demek istediğimi anlayacaktır.

ne dağınık ortamı ben perdenin bir kenarının kıvrık olmasına dahi dayanamıyorum.*

dağınıklığı hiç sevmem tahammül edemem tabiki calisamam konsantre olamam.

dağınıklığa gelemiyorum.

dikkati hemen bozulabilen arkadaşların anlayacağı durum.

bir zamanlar o kadar dağınıktım ki. şaka yapmıyorum her şey elime bir ütü alıp gömleğimi ütülemem ile başladı. düzen yapmanın insana getirdiği mutluluk ve kendini iyi hissetme hali, aslında birçok şeyi yapmada motivasyon kaynağı olabiliyor. o gün bugündür resmen asker disiplini ile yaşıyorum.

her hafta genel temizlik yaparım,
maksimum 3 gün sonra daha çok dağılır.
çalışmaya başladıktan sonra daha çok dağılır.
çalışmaya başlamak için ortam düzenlenmesi şart ,
fakat esas sorun dikkat dağınıklığı...

bunun bir seviye üstü dağınık ortamda çalışamamakla birlikte, ortamı toplamaya da üşenmektir.

bu durumda bu kişi ortam dağınık olduğu için mi yoksa tembel olduğu için mi çalışamamaktadır?

takıntılı kişilerin haleti ruhiyesi olsa gerek. çalışma ortamı dediğin dağınık olur netekim.

hiçbir yerde çalışamamak. :)

tam tersinin bende mevcut olması sebebiyle anlayamadığım durum.

diyelim ki masada kalemlik, üst üste dizili kitaplar var. illa ki kalemlikten 4-5 kalemi çıkarıp masaya sererim. kitapların en az ikisini açık bırakırım. resmen kendi elimle alanımı daraltır, konforumu düşürürüm. ama inanın başka türlü odaklanamıyorum. bomboş masanın üstünde sadece ilgilendiğim sayfanın yer alması beni huzursuz ediyor.

bir de bende şey var. asla ama asla diğer insanlar kadar düzenli olamayacağımı düşünürüm. örneğin 1 saat boyunca odamı toplarım ama yine de başkalarının 15 dakikada verdiği düzenli görünümü kazandıramam. çamaşır katlarım mesela, hepsi ayrı boyutlarda yer kaplar. çekmecemde asla aradığınızı 2 saniyede bulamazsınız. ben de bulamam. her şey üst üstedir.

bunu düzensiz olmama değil de unutma korkuma bağlıyorum. hıh bir de böyle bir sorunum var işte. ben ki bomboş defterde bile en son yazdığım sayfaya kitap ayracı koyan insanım. lan zaten defteri açınca nerede kaldığını anlayacaksın. ama yooookkk. illa ki bir işaret bırakmam lazım. eşyaları düzenleme biçimim de böyle. her şeyi sık kullandıklarım ön planda olacak şekilde ayarlarken düzensiz bir ortam yaratıyorum. sanki 1 gün sonra hafızamı kaybedeceğim. sanki en sevdiğim tişörtün, en sevdiğim rujun, en sevdiğim bardağın hangisi olduğunu unutacakmış gibi.

her ne kadarda çalışırken masamı dağıtsam da etrafımdaki dolapların dosyaların dağınıklığının dikkatimi dağıtması sebebiyle oluşan durum .
toplanmadan bana huzur yok .önce topla sonra işini yap ki elini attığında aradığını bulabilesin...
keşke evde de öyle olsam evdeki piskoloji neden her dağınıklığın kendine has düzeni vardır yönünde *

ben dağıttıysam sorun yok, mis gibi çalışırım.

yo yo öyle dertlerim yok, ben yalnızca çalışamıyorum.