defterim dolsa da suçlarla siyahtan korkmam

can gox'un (bkz: dal goncayı bir sabah) şarkısında geçen bir söz.
adeta geçmişin karanlık izleriyle barışmış bir ruhun derinlerinden gelen bir itirafa benziyor. o ağır, içten gelen sesiyle bu cümleyi söylerken, sanki kendi hatalarını, yanlışlarını bir yük gibi değil, hayatının bir parçası olarak kabul etmekten kesinlikle çekinmediğini söylüyor.
gox burada, karanlığa meydan okur gibi değil de, ona göz kırparcasına bir rahatlıkla konuşuyor. bu sözlerde bir cesaret var ama sessiz, sükûnet dolu bir cesaret; sanki "evet, hatalarım var, ama bu beni korkutmaz, çünkü ben o karanlığı çoktan tanıdım" diyor. gox’un içsel bir kabullenişi, hayata karşı güçlü bir duruşu var, ve bunu sadece bu tek cümlede bile hissedebiliyorsun.