delirmek

bir sosyoloji hocamın en kusurlu hayvan insandır. insanın ise en kusursuzu delilerdir diyerek benim için kutsal bir seviyeye çıkarttığı durumdur. belki bu yüzden psikoloji okuyorumdur ve belki bu yüzden delirmiş bir psikolog adayıyımdır.

--! spoiler !--


biraz aklı olan farkına vara vara bir temiz delirir zaten. kalanı hep içten içe.


--! spoiler !--


biraz farkında çokça kıyıda köşede kalmış bir halde bütün insanlığın aynı anda içinde bulunduğu belki de tek ortak eylem.
insan oluşun ve bu çağa hapsolmuş oluşumuzun hem kusursuz bir kanıtı hem de ne şekilde olursa olsun herkes için gelinebilecek tek yol tek çıkış tek ihtimal.

hayatın insanı köşeye sıkıştırmasından sonra uçarak uzaklaşmaktır.

nasıl delirmiyor insanlar anlam veremiyorum. bunca acı, adeletsizlik, haksızlık varken nasıl. masum insanlar yakılarak öldürülüyor, hayvanlara işkence ediliyor. insanlar açlıktan intihar ediyor, zengin fakirden çalıyor. güçlü güçsüzü ahlaksızca eziyor. nasıl delirmiyor insanlar.
hem de herkesin sonunu ölüm bekliyor. annenin de babanın da kardeşinin de sevgilinin de çocuğunun da herkesin sonu ölüm. bunu bilerek yaşamak nasıl delirtmez insanı.

sonra anlıyorum belki de onlar akıllı biz deliyiz lafının şaka olmadığını. insan asıl delirince işte bu kahpe hayata boyun eğiyor. eğer akıllanırsa ben bu oyunda oynamam deyip kendi köşesine çekiliyor.

hiç unutmuyorum mahallenin 70-80 yaşlarında delisinin bana dediğini. 'çok yıllar yaşadım. aklımda bir kaç hatıradan başka bir şey kalmadı. sanki eskiden yokmuş gibiyim. sigaran var mı?'

kimisine yakıştığını düşündüğüm durumdur.

mental veya fiziksel acı çeken insanların başına gelen durum.

bazen, yaşamın verdiği bir tahribat değil de, insanın kendi icadı bir tadilat gibi geliyor bana.

çocukken aynı evde bulunduğum yengemin, trafo patlaması nedeniyle bütün prizler dahil resmen duvarlardan kıvılcımlar fırlaması nedeniyle korkudan başına gelen durumdur. ben o kadar korkmadım sanırım çocukken bazı şeylere şahit olmak daha kolay ya da zor bilmiyorum ancak sonrasında yengemin durumuna bizzat şahit olan biri olarak demeliyim ki, aklı kaybetmek, hayatını kaybetmek demek.

doğarak elde ettiğimiz haklardan biridir.yaşayan herkes potansiyel delidir,delirebilir. biz söz de yeter,bir davranış da..gerekli olan tek şey başka bir insandır.

normaldir.

"içinde bir tutam delilik olmayan hayat, eksik bir hayattır."
paulo coelho
hadi ben kaçtım.

çünkü delirmemek için sebep yok.

aşırı duyarlılığın sonu deliliktir.

tedavi edilmeyen/edilemeyen psikolojik rahatsızlığın yol açabildiği durum.

hayatında bir anı olarak, kalmak istemezdim.
aslında en başından, kabullenmeliydim.
her şey, her şey,
yanılgı...

aslında bir taraftan engelli bireyler konusunda hassas davranmaya hepimiz özen gösterirken;
diğer bir taraftan "delirdim", "moralim bozuk deli gibi oldum", "vay ne güzel delirdik" gibi ifadeler, gerçekten hayatında bu gerçekle yaşamak zorunda olan tırnak içinde gerçekten deli olan bireylerin ya da yakınlarının canını yakıyor diye düşünmeden alamıyorum kendimi. tekerlekli sandalyede ya da "ama" şekilde hayatına devam etmek zorunda kalan birisini incitmemek için nasıl dikkatli davranıyorsak, "deli" başlığına da biraz geri çekilip objektif baksak mı acaba ??

(bkz: deliryum) bir çeşididir.

demiş can bonomo.

deliler deli olduğunu düşünmez, tıpkı bizim gibi. 2. dünya savaşı sonrası tüm dünya delirmiştir. bu postmodern dönemde cila aşamasındayız

su an bende olan hal.

gelirdim ama...