dikkate almamak

bir düşünceye yapılabilecek en kötü işkence. yavaş ve acılı bir ölümün son çırpınışlarına fikir ürününü itekleyen.

düşünceyi eleştirmek, yargılamak, kınamak sanki korkunç bir saldırıymış gibi algılanıyor fikri üretene karşı. bu da fikirleri mülk edinme anlayışımızın bir sonucu.(bkz: fikri mülkiyet)
bu yüzden tartışmalarda kişisel savunmalar ve kişiye hücumlar da yaygın.

lakin sanılanın aksine bir fikrin başına gelebilecek en kötü şey eleştirilmek, yanlışlanmak vb. değil. sadece dikkate alınmamak.
düşünce gibi akışkan, yayılmacı politika izleyen, üstüne bastıkça kuvvetlenen, eleştirildikçe delikleri bulunup tıkanan ve daha da güçlenen bir şey için en büyük kabus, iplenmemek ve olduğu gibi bırakılmak.

tabii bizim bu mülkiyetçi fikir anlayışımız iplenmemeyi, dokunulmamayı bir tür 'onanma' olarak algılayıp seviniyor orası ayrı.
hatta sırf bu kınanma ve eleştiri alma korkusuyla , gülünç bulunma kaygısıyla düşüncelerini daha en başından kendi içindeyken iplemeyip bastıran, dışarı aktarmayan insanlar var.
oysa bunları bir rahat bıraksak, kendi parçamız ve ürünümüz olarak algılamayıp ; haklı eleştirilerde biz de gülebilsek değişim , dönüşüm ve gelişimleri kaçınılmaz olacak.

birini çıldırtmanın belkide en güzel ifadesi (bkz: görmezden gelmek)

yavaş yavaş içine düştüğüm durumdur. çok ciddi bir hal almaması umulur.

biri sizi dikkate almıyorsa ağzının ortasına mükemmel tekniklerle yumruğu yapıştırabilirsiniz.

umursamamaktır.

okb'leri delirtir.

aleyhinize sonuçlanabilir.

o değil de dikkate alınmamak çok koyuyor

3 yıllık yazarlık hayatında sadece 3 tanımını beğenen yazarların yaptığıdır.


gerçi insanlar ancak sevdiklerini dikkate alıyor. neyse.

kotudur. dikkate alinmamak daha kotudur. evet.