din kültürü ve ahlak bilgisi öğretmeni

çok farklı profillere sahip olan, aralarında epey ilginç karakterli olanlarının da bulunduğu bir öğretmenlik branşı.

her zaman tartışmalı bir branş olmuştur din kültürü. sevenleri mi sövenleri mi daha fazladır bilinmez ama özellikle sünni islam'a mensup değilseniz din dersinin korkulu rüyanız* olması çok muhtemeldir. ufak bir google aramasıyla geçmişten birçok haber bulunabilir. fakat ben burada -artık benim şansıma mıdır bilinmez- çok aksi, alışılmışın dışında örnekler vereceğim.

ortaokul'daki din hocamız gariban bir hocaydı. ek gelir için kartal arabasına yumurta yükler, pazarlarda satardı. derste dua falan ezberletirdi ama hiç zorla namaz kıldırmazdı. kendisi örnek olarak kılar, geri otururdu. hoşgörülü olmasının yanında bende iz bırakan yanı bizi lise okumaya teşvik etmesiydi. epey varoş bir mahallede büyüdüm. kafanızda bir şey canlanması için şu istatistiği vereyim: bizim ortaokuldan o dönem mezun olan* ve sonrasında üniversite okuyan kişi sayısı 4-5 falandır. işte böyle varoş bir mahallede kızların kaderi "kocaya gitmek", erkeklerin kaderi ise şanslıysa bir yere çırak olmak, değilse gasp veya hırsızlıktan içeri düşmekti. işte böyle bir ortamda, hiçbir hocanın yapmadığı şeyi yapıp derslerinde herkesi en azından meslek lisesine girmeye ikna etmeye çalışıyordu. kızlara ise ek olarak meslek sahibi olana kadar asla evlenmeme çağrısı yapıyordu. etkisi ne kadar oldu bilinmez ama burnu havada diğer öğretmenlerin umursamadığı bizleri pazarda yumurta satan "dinci" düşünüyordu. iyi bir adamdı, umarım iyi bir hayatı vardır şimdi.

lisedeki din hocamız manyağın tekiydi, ama iyi anlamda. o yaşlarda artık bazı şeylere kafamız daha iyi çalıştığı için lisedeki din dersleri daha ciddi olurdu ama bizde tam aksi oldu. motosikletle okulan gelen, diğer hocalar daha internetin i'sini bilmezken her ders laptopunu getirip internetten indirdiği dikkat şahan çıkabilir skeçlerini bize izletirdi. ha, bir de şöyle esprileri vardı.

lisedeki diğer bir din hocamız ise daha yaşlıydı, öteki gibi aksiyonlara giremezdi. ama oturur bize ailesinden, sülalesinden tuhaf tuhaf olaylar anlatırdı. hiç unutmam, bunun dayısı fazla televizyon izlemekten zehirlenmişti. bir gün sabahtan akşama kadar televizyon başından kalkmamış, gece fenalaşmış, acile gittiklerinden doktor böyle söylemiş. bunun gibi onlarca tuhaf hikaye.

diğer yazarların muhtemelen daha farklı, hatta olumsuz hatırları vardır ama sanırım ben bu açıdan çok şanslıydım.

benim dersime girenler baya iyiydi,güler eglenirdik,dinden soğutan cinsle karşılaşmadım hiç. ilkokuldaki hocam ayrı ama çok muhlis,sevgi dolu ,ahlak bilgisine daha çok önem veren,o yaşta sakarya türküsünü,istiklal marşınının tamamını ...vb. ezberlersek türk bayrağı rozetleri hediye eden çok iyi bir öğretmenim olmuştu ,çok şanslıymışım.

fevkaladenin fevkinde seçici olunması gereken bir meslektir; bence.

ilkokuldayız, cehennemi anlatıyor hoca. çocuk aklımla sordum, hocam cehennemde yanarken yok olmuyor muyuz, nasıl oluyor diye...

bu bir başladı anlatmaya...saw halt yemiş yanında. yok işte yanarken kolumuz bacağımız koptu, gözlerimiz dağlandı, organlarımız çıktı; acı çekmediğimiz anlaşıldığı an hemen zarar gören yerlerimiz yenilenecek işkence devam edecek falan...

adam travma yaşatmış resmen, hala aklıma geliyor bak.

neyse; ilkokulda din dersi veren öğretmenler artık iletişim dersi mi alır, çocuk psikolojisi mi okur, pedagog tavsiyesi mi alır; bilmem. biraz şeyapsınlar yani.

ortak profilleri, çocukları dövmeyi seven ve karşısındakinin,çocuk olduğunun bilincinde olmamaları ile bilinirler.

format değişikliği yapması gereken öğretmendir. vaiz gibi değil, öğretmen gibi olmalıdır. anlatım tekniğinden ziyade örnek olay yöntemiyle ders anlatmalıdır.