dostoyevski'den alıntılar

ne kadar çok anladıysam o kadar derinlere battım, sıkıştım kaldım.

ne yaparsan yap pişman öleceksin, 
belki yaptıklarından, belki yapmadıklarından.

bugün de dostoyevski yi analım.

"sevginin bulunmadığı yerde akıl da yoktur."

“aslında insanı en çok acıtan şey;hayal kırıklıkları değil.yaşanması mümkünken yaşayamadığı mutluluklardır.”

aşağılık insanoğlu her şeye alışıyor.

em* sevdiğim: "rusça öğrenin."

ben hasta bir adamım.

"böylesine güzel bir gökyüzünün altında,bu kadar kötü insan nasıl yasayabiliyordu?

“yoksa dünyaya gelişimin biricik sebebi, varlığımın sadece bir yalan olduğu neticesine varmak mıdır?”
-yeraltından notlar-

"ya odanda öldürdüğün örümcek bütün hayatı boyunca senin onun oda arkadaşı olduğunu sanıyorsa."

*insana en çok acı veren şey, söyledikleriyle söylemek istedikleri arasındaki uçurumdur

ne garip değil mi? sevdiğiniz insanın her yalanında bir doğru, sevmediğiniz insanın her doğrusunda bir yalan ararız.
(bkz: suç ve ceza)

“bu devir, sıradan insanın en parlak zamanı; duygusuzluğun, bilgisizliğin, tembelliğin, yeteneksizliğin, hazıra konmak isteyen bir kuşağın devridir. kimse bir şeyin üzerinde durup düşünmüyor. kendisine bir ülkü edinen çok az. umutlu birisi çıkıp iki ağaç dikse herkes gülüyor: "yahu bu ağaç büyüyünceye kadar yaşayacak mısın sen?" öte yanda iyilik isteyenler, insanlığın bin yıl sonraki geleceğini kendilerine dert ediniyorlar. insanları birbirine bağlayan ülkü tümden yitti, kayıplara karıştı. herkes, yarın sabah çekip gidecekleri bir handaymış gibi yaşıyor. herkes kendini düşünüyor. kendisi kapabileceği kadar kapsın, geride kalanlar isterse açlıktan, soğuktan ölsün, vız geliyor...”

anlayabilmesi için önce kalbi olmalı insanın.

“aptalca mutlu olmaktansa, nedenini bilerek mutsuz olmak daha iyidir.”

karamazov kardeşler

hepimiz alınyazımıza dargınız, yaşamdan bıkıp bezmişiz.
(bkz: beyaz geceler)

bana bir yalan söyle, ama bu yalan senin olsun, senin uydurduğun bir şey olsun, alnından öpeyim! kendine ait bir yalan, başkalarına ait gerçekleri tekrarlamaktan belki de daha iyidir. birincisinde sen bir insansın, ikincisinde ise bir papağan! biz şimdi neyiz?