düşünebilmek

insanları, diğer canlılardan ayıran fark. kalanı bahane.

sanattır.

çoğu zaman değerini bilmediğimiz ve kullanmaktan kaçındığımız yeti. kolay demiyorum. kullanmayı da öğrenmek lazım. odaklanma, düşünceyi doğru yöne veya yönlere yönlendirme, analiz etme, sonuç çıkarma vs vs bir sürü tantana yani insanların vakti yok bunlarla uğraşmaya. düşünmeye vakitleri olmadığından içgüdüsel hareket ediyorlar e tabi o da ihtiyaca yönelik çalışıyor. zaten adam oturup bir şeyi kurup düşünmeye kalksa görenler boş adam bütün gün oturuyor derler. işte düşünmeyi bilmeyenler ne kadar yorucu olduğunu da bilmediğinden biraz sürü psikolojisiyle biraz iç güdüyle idame ettiriyorlar hayatı. yani gelişemiyoruz arkadaşlar gelişemiyoruz. nuri bilge ceylan ve fernando pessoa’dan bir alıntıyla bitiriyorum bu entryi: “kafasında daha fazla fikir barındıran biri, diğerlerinden daha eylemci sayılır. hiçbir şey yapmasa bile.”

“eylem adamları,düşünce adamlarının gönülsüz köleleridir. varlıklar, ancak haklarında yapılan yorumlarla değer kazanır. sözgelimi birileri bir şeyler yaratır ötekiler de anlam niteliği kazandırarak bunları hayata dönüştürür. anlatmak yaratmaktır, çünkü yaşamak yaşanmış olmaktan başka bir şey değildir.”

lütuf mu desem lanet mi desem..

zor iş yemin ederim. ne olurdu sanki biraz olsun becerikli olsaydık. böylece pek fazla düşünmemize gerek kalmazdı. beceriksizlik düşünmeye iter. ciddiyim. insan beceriksiz bir hayvandır. düşünmeli sürekli. anlam mana falan. yapabildiği bir şey olsaydı düşünmezdi. yapamıyor ki düşünüyor. sıkıntı ya. büyük sıkıntı.