düşünmekten korkmak

bir karşılığı var mıdır herhangi bir araştırma konusu olarak psikolojide tam olarak emin değilim. aslında bilmiyorum. işin ironik tarafı bilmediğimi göstermemek için kurdum böyle bir cümle. aslında tam olarak anlatmak istediğim bu. başımıza gelen ve gelecekte büyük dertlere gark olacağımız bu düşünme şekli! bilmiyorum ama süsleyip açık kapılar bırakmaktan geri kalmıyorum.

bi sn. konumuz bu değil. konumuz ifade yetmezliği veya bilgi eksikliği değil. evet. konumuz korku. insan düşünen bir hayvandır diye bir klişe vardı. bu düşünen hayvan kendini ifade edebildiği sürece rahatlıyor ve kendini iyi hissedebiliyordu. ama günümüz koşullarında düşünceler yüzünden başına gelmeyen kalmayan bir sürü insanı görünce alttan alta kendini benim de başıma gelir korkusu ile dizginlemeye başladı.

haliyle de mutsuz, gergin insanlar çoğalmaya sebepsiz patlamalar günlük hayatın bir parçası haline gelmeye başladı. psikologlar aranan adamlar olmaya ve anti depresan kullanımı her saniye artmaya başladı. ve tüm bunlar yaşanırken acaba neden böyle oluyor diye sorgulayan insanlar ise hayatı hafife almak veya ciddiyetsizlikle suçlanır oldu. ya da duyar kasmak diye bir zırvalıkla itham edildiler.

sanat ve edebiyat yok noktasına ulaşırken, zengin kocişlerin elit yengeleri birer kişisel gelişim uzmanı edasıyla kitaplar yazmaya başladılar. herkes çok mutlu görünüyor ama aslında olan ne ile ilgili konuşan insanlar azaldı, azalıyor.

başıma gelecekler yüzünden dilsiz bir maymun olmayı tercih ediyorum demeye utanmaz oldu insanlar. düşünce hayatı diye bir şey kalmadı. farklı ülkelerde insanların isyan etmelerini televizyonda çekirdek çitlerken izleyen insanlar biz de olsa, neyse... deyip hiç oralı olmamaya alıştılar. alıştırıldık.

insanın bilgiye ulaşmasının saniyelerle ölçüldüğü çağımızda bilgisizliğe ulaşma hayali kurduracak kadar kötümser düşünmeye sebep olan ise içinde bulunduğumuz baskı ortamı. her an her dakika acaba sıra bize ne zaman gelir? ne zaman sırf onların dediği gibi konuşmadığı ya da onların istediklieri gibi davranmadığı için başı belaya girme noktasında olan insanların korkusudur bu.

bir işverenin işçisine yaptığı baskıdan çok daha fazlası ve tüm ülke bu baskı altında yaşıyor. güzel olan her şey kasıtlı olarak yok ediliyor ve yerine sadece maddi karşılığı olan şeyler yapılıyor. ya da insan ve hayatı hiçe sayılıyor ama gözler kör kulaklar sağır oluyor. beş para etmez ekonomi on para etse ne olur? yanan ağaçların yerine yapılan otellerde çook güzel tatiller mi yaparız?

gelecek nesillere umut vermek için güzel şeyler anlatmakta o kadar zorlanır olduk ki, susuyoruz artık. konuşmuyoruz. kendi içimizdeki düşünce cehenneminde kavruluyoruz. kendi kendimize kalıp hiç bir haber almamak lüks kabul ediliyor. lükse bak! bugün bir kadın cinayeti duymadığım veya bir çocuğa tecavüz edilmediği için teşekkür ederim güzel ülkem. ( duymadım dediysem bırakın duymayayım.) çünkü artık korkum sadece düşünce üzerinde olmaktan çıkıyor.

çok uzattım ama son söz olarak (bkz: vedat türkali) der ki;


böyle olmasaydı sonumuz.

böyle birisi vardı. o kadar çok konuşuyordu ki yoruluyordu. kendisi yoruluyordu. biz zaten perişan. birisini yakalasın yeterki. sürekli acılarından bahsediyordu ailesinden. ta çocukluğundan başlayıp arada kim ne varsa hatırlıyor adını doğum tarihini gereksiz ne kadar bilgi varsa biliyordu hatta.
bir zaman sonra anladım ki aslında düşünmekten korkuyordu. konusmadığı zamanlar hayatını düşünüyordu geleceği geçmişi ve bu yüzden konuşuyordu.

kendi adıma konuşmam gerekirse düşündüklerim genelde kötü anılar oluyor. mutlu olduğum anları hatırlamakta güçlük çekiyorum ama mutsuz olduğum her an, her his beynime kazınmış durumda. o yüzden ne zaman yalnız kalsam hep aynı his geliyor. mutlu olduğum anlarda bile biteceğini düşünürken mutsuzluk ömür boyu gibi geliyor.