düttürü dünya

ankara’da, hatta doğup, büyüdüğüm yer olan altındağ ilçesinin doğup büyüdüğüm o getto mahallesi yenidoğan/hıdırlıktepe dolaylarında çekilmiş, baş rolünde kemal sunal’ın oynadığı bir 1988 yapımı filmdir.

içime en çok dokunan kemal sunal filmidir. 1988 yapımıdır, zeki ökten yönetmiştir. ankara pavyonlardan sabaha kadar klarnet çalarak geçimini sağlayan bir adamın öyküsüdür. o gecekondu mahalleleri, geçim sıkıntısı, ekmek kavgası... jenerik müziğini de pek severim.

kemal sunal'ın, pavyonlarda klarnet çalarak geçimini sağlayan mehmet rolünü canlandırdığı 1988 yapımı trajikomik bir film. bu film ile kemal sunal , 2.ankara film şenliğinde en başarılı erkek oyuncu seçildi.

bir zeki ökten filmidir.

filmin senaryosunu kalemi eline alınca bambaşka hikayeler yaratan umur bugay yazmıştır. yönetmen yardımcıları arasında da zeki demirkubuz vardır. filmin başrollerinde bu filmde harikalar yarattığını düşündüğüm kemal sunal, ihsan yüce, jale aylanç, erdal gülver, ayberk çölok, cezmi baskın ve şebnem erkekli oynamıştır.

kemal sunal bu filmde ankara'da bir pavyonda klarnet çalarak ve ileride çıkartacağı kaset için besteler yapıp hayaller kurarak yaşayan bir sanatçıyı canlandırır. gecekonduda yaşayan ve bir zihinsel engelli üç çocuğu ve eşiyle geçinmeye çalışan klarnetçi bunu pek başaramaz.

bir yandan evden çıkartılmamak için çaba harcarken bir yandan da gündüzleri çalışacak bir iş peşinde koşar ama hiçbir şey istediği gibi gitmez, belki de bu yüzden patlama yapmasını umduğu şarkısının içinde bu kadar fazla "dert" sözcüğü geçer.

sadece klarnetçinin değil onun kızının hikayesi de güzel bir hikayedir bence. babası memur olup kendini kurtarmasını istese de o avukat olmak ister ve bunun nedeni de filmin verdiği mesaj açısından önemlidir.

kemal sunal'ın en iyi filmlerinden biridir.

buram buram sınıfsallık kokan bir filmdi. yeşilçam'ın siyasi mesaj ve komedi dozu arasındaki balansı halk nezdinde tutturma problemi olduğundan bahsederim hep. gerçekten de öyledir zira. halk anlar anlamasına fakat özümseyeceği mesajın hep önüne geçer yeşilçam filmlerinin komedisi. düttürü dünya ise salt gerçekçiliği ile öne çıkan bir filmdi. zaten set ortamından ziyade italyan yeni gerçekçileri gibi sokakta, gerçek mekanlarda ve neredeyse figüran kullanmadan çekilmişti, iç mekanlar hariç. bu açıdan kıymetli bir örnek olduğunu vurgulamak gerek. hatta baş karakter ek iş olarak çakmak gazı doldurmaya başlar tbmm'nin önünde. 2000lerin başında memur olanlar veya memur çocukları bu tipleri iyi bilirler. ay çöreği satıcısının hemen yanında konuşlanırlardı.

diğer yandan şu #2246623 entrymde bahsettiğim üzere arabesk kültürün sulandırılmamış, lümpenleşmemiş halini yansıtır. zira geçim sıkıntısı çeken halkın lümpenleşmesi tuzu kuru türkücülere göre epey zordur. zaten filmin sınıfsallığını vurgulayan faktörlerden biri de buradadır. zira film 80'lerde geçmektedir. o lümpenleşmeyi gecekodunduda yaşayan, bir mandalinayı 5 kişi bölüşen bir ailede göremezsiniz. onların hala dertleri vardır.

velhasıl pek çok açıdan örnek bir filmdir. kemal sunal filmlerinden beklendiği gibi komik değildir. trajikomiktir. insanı düşüncelere iter ve bir toplumu bu denli sefalet ve küçük umutlara mecbur etme vicdansızlığını gösteren insanlarla dolu tbmm binasının önünde duran karakter size gerçek suçluyu gösterir.

izleyin, izlettirin.

kemal sunal'ın ne denli büyük bir oyuncu olduğunu anlamak için muhakkak izlenmesi gereken bir filmdir. ankara sanat tiyatrosu'nun muhteşem oyuncularının film içerisinde yer alması ise bir efsanedir. cezmi baskın, jale ayanç, selçuk uluergüven, erdal gülver , ayberk çölok ,güzin çorağan, orhan çağman daha saymakla bitmeyen nicesi

gerçekten o yılların ankara atmosferini iliklerine kadar işleten bir filmdir. yeni gerçekçi film akımının en güzel örneklerindendir.

kemal sunal'ın hem özüne döndüğü ( zira yan kadronun tamamı kendi gibi tiyatrocu olan ankara sahnesi oyuncularıdır ) hem de aktörlük kabiliyetinin doğal sınırlarına ulaştığı yapım. bir film bu kadar umutsuzluk içinde umudu nasıl taşıyabilir ? askeri darbenin dumanı üstünde iken, sivil siyasi hayatın darbe sonrası ürkek adımlarla yolunu bulmaya çalıştığı türkiye'nin en çirkin on yılında, balkanların tiran'dan sonraki en çirkin başkentinde, başkentin en çirkin lokasyonunda ulus pavyonlarında çekilmiş yeni gerçekçilik akımının izini süren bir çalışma.

mamak sırtlarındaki çirkin gecekondu mahallesi, solculuğa meyilli akıllı büyük kız, yine açıkça belirtilmese de siyasi suçtan yatan komşu yaşlı teyzenin oğlu, engelli bir genç, küçük şirin bir kız, fırsatçı ve angara kulislerinin sırlarına vakıf, anadolu kurnazı bir kayınbirader. kayınçı osman'ın şivesi bile angara, niğde, kırşehir taraflarının ağzı. hafiften başını kıpırdatan geçim sıkıntısı eksenli toplumsal muhalefet, en az film kadar ürkek, nazik ve fincancı katırlarını ürkütmemeye çalışıyor. darbe sonrası tedirgin dönem mi dedim ? bir osman baydemir küfürü ederek söyleyeyim, geçen hafta moda'da kadınların öldürülmesini protesto eden gösteride en az gösterici kadar polis vardı.

kemal sunal vefat ettiğinde atılan en güzel başlıklardan birisi de düttürü dünya'ydı. son sahnede klarnetiyle sisli ulus sokaklarında kaybolan kemal sunal bize bir iyimserlik bıraktı. artık onu da kaybetmiş bulunuyoruz. ağlanacak halimizi şenlendirmeye klarnet değil israfil'in suru yakışır.

kemal sunal'a ankara sanat tiyatrosu oyuncularının eşlik ettiği film. filmin künyesinde adı geçen ve karısı, oğlu, kayınbiraderi, pehlivan, şarkıcı kadın, çakmakçı, çakmak müşterisi rolündeki oyuncular ankara kökenli ve isimlerini fazla duymadığımız tiyatro, film ve dizi oyuncuları.