ebeveynlerin çocuklarına borçlu olması

inkar edilemez gerçektir. çünkü ben öyle diyorum efenim, evet.

az önce babamı aradım ve "bu dünyaya gelmeyi ben istemedim ihtiyar!" dedim, "morticia, bunu ergenlikte hallettiğimizi sanıyordum." dedi ve fakat yanılıyordu. halletmedik efenim!11

"senin evladın olduğum günden bu yana, babalık duygunu tatmin etmene yardımcı oldum, hayırlı evlat oldum. bugüne kadar bu manevi hizmetimden beleşe faydalandın ancak maymun gözünü açtı. bir haftaya kadar muhasebecime hesaplatıp, hepsinin geçmişe dönük ödemesini alacağım, mahkemede görüşürüzz!!1" dedim "tamam kiranı ben ödeyeyim lanet olasıca" dedi. "bu da yeterli gelir faadırım" dedim. üzgünüm, kiramı ödemem gerekiyordu. hadi ama aylık harçlık almak olarak yorumlamıyorum bunu, bu pekala da "evladım olduğun için sana teşekkür ederim" bedeli. her ay babamın hayırlı evladı olmaya devam ediyorum, bu gergin ortamda hala daha birinin canına, malına kast etmedim, tanrı aşkına kolay bir başarı mı ha?

işte bunlar hep şımarık veledlik..

buna psikolojide tek çocuk olmanin getirdiği mallık deniyor..

asla tek çocuk yapmayın..