ebeveynlerin çocuk eğitimi konusunda yetersiz olması

çoğu anne baba için geçerli olduğunu düşündüğüm varsayım. çocuk özenli ya da özensiz, bir şekilde büyüyüp gidiyor. kaba bir tabirle 'doğurup doğurup salanlar' ise zaten konun çok dışında.

ama kendi ailem de dahil çok büyük bir kesim gerçekten çocuk eğitiminden bir haber. eski zamanlarda kendilerini geliştirme imkanları olmamıştır anlarım ama yeni nesil ebeveynleri gerçekten anlayamıyorum. madem böyle büyük bir sorumluluk alıyorsunuz bari kitaplar seminerler programlar varken faydalanın da çocuk sağlıklı bir birey olsun. topluma özgüveni yüksek iç motivasyonu yüksek başarılı insanlar kazandırmak için en önce ailenin bu kazanımları vermesi lazım. ceza veya ödülle değil sağlıklı bir geribildirimle yapılmalı bu. daha sonra iş eğitimcilere düşüyor. kontrol merkezciliğinden çıkıp sağlıklı dönütlerle eğitim vermeliler.

ben isterdim ki ailem çocuk yetiştirme konusunda gerçekten yetkin olsun. her açıdan daha iyi olabileyim. eğitim hayatımız daha farklı olsun daha farklı eğitim alalım daha çok psikolojimizden anlasınlar.

kitap okumuyorsa araştırmıyorsa bile en basitinden seminerlere giderek bilgilenmelerini temenni ediyorum.

okul öncesi öğretmenliği okuyorum. destan yazarım ama sabah dersim olduğu için şu kadarını söyleyeyim önce ebeveynler yetişkin olmanın sorumluluğunu almalı.

bu kadarını düşünebilecek durumdaysanız kendi kendinizi eğitip ve geliştirebilirsiniz, siz onlara yol gösterin, neye ihtiyacınız varsa belirleyip onlardan isteyin.imkanları ölçüsünde karşılamaya çalışacaklardır. karşılayamıyorlarsa da bir yolunu siz bulun. gerçekten isterseniz alternatif yollar bulabilirsiniz. kaldı ki bu sizin için daha faydalıdır. neye ihtiyacınız olduğunu en iyi bilecek olan kişi sizsiniz. yaratıcı düşünmeyi öğrenin.

olması ve hep olacak olması. o ebeveynler ne kadar kendisini geliştirip, yetiştirse de muhakkak bazı konularda, eksik, hatalı ve yanlış olacaklar. çünkü kime göre neye göre?

eskiden çocukların büyük bir çoğunluğu o ebeveynlerin kurallarına göre büyütüldü. daha arka planda kalarak.
şimdilerde ebeveynler tamamen çocuk odaklı. her şeylerini çocuğu göre planlıyorlar. en ufak şeyde çocuğun psikolojisi kötü etkilenecek diye şekilden şekle giriyorlar.
bana göre bu iki durumda sorunlu. bana göre.
kimi eskiyi savunur, kimi yeniyi. yani her durumda birilerine göre yetersiz.

sonra bir de, yeni moda, ebeveyni yetersiz hissettirmek. yetersiz hisseden ebeveynin hata oranı artıyor bence. sonra başlasın ebeveynlik yarışı. o yarışta hırpalanan çocuklar ve ebeveynler. rahat bıraksak insanları mesela.

tabi ki çocuk yetiştirmek çaba, eğitim, öz veri ister. ama bunun dozajını mı ayarlamak lazım, bir şey yapmak lazım.

eski nesil mi yoksa yeni nesil mi daha yetersiz şeklinde olsa daha daha çok su götürür.

çocuk gelişimi bilmeden çocuk eğitimi söz konusu olamıyor. bence çocuk sahibi olmadan önce ilk adım gebeliğin planlı olması.

hamile kaldığınız zamanda vücudunuzun kimyasal durumu aşırı önemli. en güzeli önce diyetisyene gitmek.

iç hastalıkları uzmanına görünüp vitamin mineral ben varsa fullemek. fazla kilo varsa vermek.

9 aylık süreci doktordan bağımsız takip edecek, onunla konuşurken ona soru soracak aldığı cevabı anlayacak kadar okumak önemli.

çocuğun doğum sürecine yatırım yapmazsan doğduktan sonra allah göstermesin inşallah ama ortaya çıkan komplikasyonlarla uğraşıyorsun.

sen elinden geleni yaparsın gerisini o zaman allah'a bırakırsan eyvallah ama hamilelik sürecinde bile madde kullanan kadınları asla anlayamayacağım.

bir insan evladına bunu neden yapar.

kendini eğiteceksen çocuğunu eğitirsin. yoksa öyle gaza gelip en az 3 olmadı 5 çocukla olmuyor işte.

ebeveyn dedikleriniz, oy kullanma yaş gurubu.. ülke olarak seçtiklerimizle dünya gelişmişlik sıralamasındaki seyrimiz ortada. bu gerçeğin ebeveynlik düzey ve kalitesine yansımaması mümkün mü...

ebeveynlerin öncelikle gerçek anlamda kendileriyle uğraşmaları gerekiyor. yani kendi terapi süreçlerinden geçmeleri, kendi iç dünyalarına yolculuk yapmaları gerekiyor. daha sonrasında çocuk sahibi olmak gibi durumları göz önünde bulundurmaları gerekiyor. unutmayalım ki bir çocuğa verilebilecek en güzel hediye, onu kendi travmalarımızı yaşatmaya mecbur etmemek ve daha iyi bir iletişim alanı oluşturabilmektir.

katıldığım başlıktır iyi ebeveynler kendilerini bu konuda hep yetersiz hisseder.
“ebeveynlik sadece iyi ebeveynler için zordur.”

ailemin daha yeni yeni anladığı durum. bunun farkına da kardeşlerinin kendi çocuklarını nasıl eğittiğini görerek vardılar. kendilerine kızgın değilim, ellerinden gelen gerçekten buydu yani. ama şu anki ebeveynlerin böyle 'elimden bu gelmişti, nereden bilelim.' diyecek durumu yok. internet diye bir şey var ve çoğu ebeveyn sosyal medya uygulamalarında saçma içeriklere saatlerini harcıyor. o internette çocuğu geliştirebilecek o kadar fazla bilgi var ki. ve zihni açık olur küçük çocukların, para olmasa bile internetten öğrenebileceği çok şey var. ama o çocukların ebeveynleri instagram fenomenlerine alev emojisi atıp, görümceye nispet hikayesi atmakla meşgul. çocukların eline de veriyorlar bir tablet, yemek yerken bile ali baba şarkıları falan dinliyor çocuklar.