eğlenmeyi unutmak

başıma gelen durum. bazen diyorum ki ne sıkıcı insan oldum. eğlenecek hiçbir şeyim yokmuş. iyice kınadığım o sıkıcı yetişkinler gibi olmuşum. önceden eğlenmek için neler yapıyordum onu bile hatırlamıyorum..

türkiye'de şu sıralar gerçekleşendir. bana mı öyle geliyor yoksa eğlence adına memlekette bir şey kalmadı mı?
konser, tiyatro veya festival hiçbir şey görmüyorum. eğlenen gülen tek bir surat yok. mutsuzluktan başka hiçbir şey yok.

ben eğleniyorum da kendi başıma. neşem yeter.

işten eve dönerken metroda gençleri (benim yaşım da fazla olmamasına rağmen) kendilerine özen göstermiş, süslenmiş, püslenmiş bir şekilde gördükten sonra fark ettiğim olaydır. sanırım sorumluluklar, beklentiler, sosyal çevre, yaşamınıza getirdiğiniz sınırlılıklar zaman içerisinde artıyor.

haziran ayında çok güzel konserler, festivaller oldu da. paramız yettiğince gidebildik. archive, parcels'e gittik 5-6k papel ödedik. gerisine paramız yetmedi gidemedik. eskiden böyle değildi be mirim. konser biletleri grubuna göre yine pahalı olabiliyordu ama şimdi ben 1k para sayıp bilet aldığım konserde içip moda girmek için en az bilet parası kadar belki de daha fazla alkole para döküyorum. konser mekanlarında bir bira 180-200 tl civarında. 5 tane içsem zaten bilet parası kadar para harcamış oluyorum.

bir yerden sonra amaan silkerler diyip konser/etkinliklerde daha seçici oluyorum. yerli sanatçılardan konserine gitmediğim adam da kalmadı sayılır. hem o yüzden hem de evden çıktığın anda taksimetre 100liradan açıldığından yerli sanatçıların konser/etkinliklerine gitmiyorum artık. anca böyle çoook sevdiğim yabancı adamların konserlerine bilet alıyorum. konser/etkinlik gününden bir ay önce de para biriktirmeye başlıyorum. o akşamki alkolüm için, konser çıkışı taksi parası için falan.

hükümet, alkol fiyatları ve enflasyon düşsün, eğlenmeyi de yine hatırlarız merak etmeyin.

son yıllarda yaşadığım durum