bir insanı unutmak

can dündar'ın hiç şiiri
en güzel yorumuyla... *
ahmet faruk nalbantoğlu
"sen hala bu kadar sevgili iken?
özlemek,
bu kadar özlemek,
etini kemiğini yakarcasına özlemek...
çok kötü degil mi?"

bir insanı unutmak zorunda kaldın mı hiç ?
hiç, bir insanı unutmak,
bir insandan vazgeçmek,
bir insanı hayatından sonsuza kadar çıkartmak zorunda
kaldın mı hiç?
hani ölmüş gibi,
hani uzatsan da elini tutamayacağını bilmek gibi,
her an kapından içeri gülümseyerek gireceğini bekleyip
ama aslında hiç gelemeyeceğini de bilmen gibi.
ne zor şey değil mi ölmediğini bilmek,
ama ölmüş gibi ulaşılmaz olması artık o insanın sana,
ne kadar katlanılmaz bir gerçek değil mi
sen hâlâ bu kadar sevgili iken?
özlemek,
bu kadar özlemek,
etini kemiğini yakarcasına özlemek…
çok kötü değil mi?
bu kadar özleyip onu görememek,
ona dokunamamak,
onu işitememek,
artık sonunun “pi” hali değil mi? biliyorsun değil mi?
ne kadar umutsuz bir arayıştır o,
kalabalık caddede geçen binlerce yüze bakmak
belki bir kez daha görebilmek için o yüzü,
belki biraz önce geçti bu kaldırımdan diye düşünmek,
belki şu an arkamda yürüyen insanların içinde bir yerde demek,
belki şu an üzerimdedir gözleri diye paranoyalar yaşamak,
ne zordur değil mi?
ne kadar eritir insanı farketmeden.
sen de biliyorsun değil mi bunları?
bir sinema koltuğunda sen de iki kişi gibi oturdun mu hiç?
hiç iki kişi gibi zevk aldın mı bir konserden yalnız başına?
güzel bir kafe keşfettiğinde,
güzel bir film seyrettiğinde,
güzel bir şarkı dinlediğinde,
güzellikleri oranında eksik kaldıklarını hissettin mi
paylaşamadığın için onunla.
bir barın kalabalığında hiç yarım vücudunla sallandın mı ortada?
hiç iki kişilik beyninle yarım insan olabildin mi?
baktığında aynana sadece yüzünün bir yarısını gördüğün oldu mu hiç?
sana hayatındaki en büyük yoksunluğu yaşatandan nefret edemediğin zamanlar oldu mu hiç?
gözünün içine baka baka kolunu, bacağını kesen bir insanın yüzüne
sevgi dolu bir gülümseme ile bakabildiğin zamanlar oldu mu hiç?
hayatta inandığın bütün değerlerini altüst eden birisine aşk şiirleri yazabildin mi?
onu içinde korumanın seni yok etmek olduğu zamanlara feda oldun mu hiç?
içinde ağlayan çocuğa umut şarkıları söyleyemediğin,
özlemini,
susuzluğunu,
açlığını gideremediğin zamanlar oldu mu hiç?
kanayan yarasını gördüğün,
ama merhem olamadığın zamanlar.
gücünün,
hani o tanrısal gücünün,
bir çocuğun ağlamasını susturamayacak kadar olduğunu gördüğün zamanlar oldu mu hiç?
hiç,
hiç,
hiç,
bir hiç…
-can dündar

bazı velilerin hemen hemen hergün aynı saatte okuldan çıkan çocuğunu unutması eylemi.

bin insanı hatırlamaktan zordur.

insan insanı unutamaz. sadece yokluğuna alışırız.

"bir insanı unutabilirsin,
bir insanın sana neler yaptığını da unutabilirsin,
ama o insanın sana ne hissettirdiğini asla unutamazsın."

sigmund freud

unutmak kelimesi undan çıkmış. bildiğimiz un yani, hamur işi, öyleymiş. unutmak için un ufak etmek gerekiyomuş. birini bütün olarak unutamazmışsın zaten, öyle pat diye unutamazmışsın. öyle yavaş yavaş gidermiş, yavaş yavaş unuturmuşsun. gözleri, kaşı, burnu ile kulağı, sesini yavaş yavaş. unuttuğun zaman da o kişi olmazmış. hatırlamazmış. sonra unuttuğunu unuturmuş. ben unutmak istiyom la. her gün ne zaman unutcam diye soruyom kendime, her sorduğum zaman da her şeyi yeniden hatırlıyorum ben, daha net. unutamıyom ben. (bkz: behzat ç.)

unutmazssın gömersin sol tarafındaki mezara deşmezsse kimse bulamazlar zaten.

hissettirdiği iyi ya da kötü duygunun yoğunluğuna bağlıdır. yoğunluk=kütle:hacim formülünden yoğunluk hesaplanılır. max 10,min 0 olmak üzere; 10 üzerinden 3-8 arasindaysa hayatınıza unutulma ihtimali olacak yeni biri girdiğinde eskisi unutulur gider. ancak diğer değerlerde pek de mümkün değildir.

insanlar unutmazlar, unutmuş gibi yaparlar sadece. bir insanı unutmak ise çince öğrenmek kadar zordur.

bir insanı öldürmek,sessiz,kansız ve acımazsızca.

ihtiyacım olan şey.

- biliyor musun, insanları öldürüyorum portuga.
+ bunu nasıl yapıyorsun zeze?
- onları unutarak.

unutmaktansa yokluğuna alışmak daha kolay

en zor eylemdir, bir süredir unutmaya çalışmanın sancılı sürecindeyim. hayatımda bu kadar yer kapladığını, önem sahibi olduğunu birlikteyken anlamamışım. şimdi yok ve geleceğe dair her şey bana umutsuz geliyor ama unutmak zorundayım yaram kanasa dahi çabalıyorum.

sevdiklermi hatırlamak istemiyorum çünkü hatırlamak için unutmak gerekir.

çok kötü gerçekten hayatım boyunca en utandığım dakikalar hep unuttuğum insanların onları unuttuğumu farkettiklerinde yaşandı..

bir insanı unutabilmek kolay olmayacaktır, ama unutulamaz diye bir şey yoktur. unutabilirsiniz tabii canınız tahmin edemeyeceğiniz kadar acıyacaktır, incineceksiniz, kırılacaksınız. duygularınız körelecektir ve tüm insanlardan nefret etmeye başlayacaksınız. sorgulayacaksınız her şeyi, herkesi, kendinizi sorgulayacaksınız, karakterinizi sorgulayacaksınız ve son olarak sizi neden sevmediğini sorgulayacaksınız. tüm bu sorgulamalarınız bittiğinde ona karşı nefret beslemeye başlayacaksınız. onu sevdiğiniz için kendinizden, sizi sevmediği için ondan tiksineceksiniz. yüzünü dahi görmek istemeyeceksiniz, ama ismi her geçtiğinde gözleriniz dolacaktır, yaşadığınız duygularınız aklınıza gelecektir, geçirdiğiniz günleriniz aklınıza gelecektir. ve ondan bir kez daha nefret edeceksiniz, nefret ettikçe sevginiz azalacaktır. o kişi unutulabilir, hatta seneler geçtikçe ismini bile unutabilirsiniz. ama o kişinin size yaşattığı duygularınızı unutamayacaksınız. ne yaparsanız yapın bunu başaramayacaksınız.

farzet... *

yarım kalmış bir kitap gibi ben bir yandayım
sulanmayan bir çiçek gibi sen bir yandasın
yerinden olmuş yaprak gibiyiz düşüyoruz
baştan yaşarım sorsan ama sen hiç olmamışız farzet

farzet hiç tanışmadık buluşmadık
hiç dönmedin o köşeden
farzet hiç yanaşmadık koklaşmadık
hiç içmedik o şişeden

farzet o fallar tutmadı
yıldızlar barışmadı
hiç yorulmadık öpüşmekten
senle bir rüya gördük
herkesin gözü önünde
kimse bilmez ne oldu sahiden

bize hiçbir şey olmaz sanıyorduk oldu işte...

benim unutmak gibi bir özelliğim olmadığından unutmuş gibi yapıyorum hep