eksiklik hissi

bu hissi yazar arkadaşımız çok güzel anlatmış, kalbimin üzerine çöken bir sızı var, bu sızı beni mahvediyor, birşey var, paradan, maldan, mülkten dünyadan vs. uzak. yakamı bırakmıyor, kentleri ve gökyüzünü aşıyor, atomaltı parçacıklara kadar iniyor. o eksiklik varolmanın ağırlığından kaynaklanıyor olmalı. birgün bu hissi anlatmak için çırpınmayı bırakırsam herkes gibi olmuşum demektir, beni anlayacağını düşünüyorum yazar arkadaşın.

asla tam olamadığım bir insanla neyin eksikliğini yaşıyorum diyorum. ama öyle olmuyor işte o eksiklik yaşanıyor hemde dibine kadar. sana nefes dahi aldırmıyor. böyle kemiklerimi kırar gibi kırıyor tüm umutlarımı ve ben kolu kanadı kırık hayallerimle asla tam olamadan her daim eksik yaşıyorum.

insanı çok güzel tokatlıyor. çömüp yere ağlayasım geliyor bazı anlar.

eksiklik hissi aynı zamanda bir olgudur. eksiklik ontolojik bağlamda asırlardır yaşadığımız fakat ironik bir biçimde medeniyetimizin, tekamülümüzün temelinde yatan kritik bir etkendir. ayrıca insanı diğer canlılardan ayıran en önemli noktalardan birisidir. eksik olmak, tamamlanmamış hissetmek biyolojiktir ve doğal olarak öyleyizdir de zaten.

her insan prematüre doğumdur. atalarımızın iki ayak üzerinde yürüyecek şekilde evrimleşmesinden bu yana kadınlarda leğen kemiğine baskı yapan çocuk olması gereken süreden erken doğar ve bunun bir sonucu olarak diğer organizmalar gibi hayata gelir gelmez yürüyemez, yemek yiyemez kısacası o evrelerde bakıma en muhtaç canlıdır. canlıların birçoğu memeye giderken insana meme gelir. en güzel besinleri bir bebeğin yanına bırakmak onun hayatta kalması için yeterli bir destek olmayacaktır. ayrıca doğada çıplaklık ölümcüldür, ayak tabanlarımız savunmasızdır, bünyemiz dayanıksızdır ve hiç bir özelliğimiz doğada spesifik olarak ustalık gösterecek şekilde değildir. ne balıklar kadar yüzebilir, ne maymunlar kadar ağaçlara tırmanabilir, ne çitalar kadar hızlı koşabilir, ne de bir kaplan kadar kendimizi savunamayız; öyle bir mahirliğimiz yoktur. fakat adapte olabilme, sorunlara, streslere karşılık çözüm getirebilme yeteneğimiz de bu zorlanmalarımızdan yani eksikliğimizden gelir. zekamızın gelişmesi, vahşi doğada yaşayabilme; problem çözebilme yetilerimizin kümülatif bir şekilde bugüne kadar ilerlemesi de bundandır. işte insan bu yüzden hala kolaylıkla tatmin olmaz.

yaşadığımız hayatlar bir başkalarının hayali olabilir tolstoy'un da dediği gibi. fakat bizler ne olursa olsun, ne kadar ilerlersek ilerleyelim hep bir eksiklik hissederiz. mühim olan bu duygu ile barışmak ve çözüm yolları aramak. çünkü o yolculuk süreci aynı zamanda yaşamın kendisini ifade eder. hareketsizlik, çoğu zaman konfor, mücadelesizlik, boş vermişlik insanı vasatlaştırır ve tamamlanmışlıkla birlikte sizi ölümün farklı bir parametresi içine dahil eder. önemli olan eksiklik değildir tamamlanma yolunda hiç tamamlanmamak üzere yürümektir. çünkü bu dengesizlik ve çelişki aynı zamanda hareketin, yaşamın kaynağıdır.

bu eksiklik pratik hayat için, teorik hayat için de geçerlidir. kavramların, olayların, duyguların, düşüncelerin, anlam ve anlamsızlıkların bile nihayetine erdirilmemesi ve tekrar tekrar değerlerin yeniden değerlendirilmesi gerekir. bu yıkım ve inşa kendi şablonlarımızla yeniden örüldüğü taktirde zincirlerimiz eskisinden daha uzun olacaktır.

en sevdiğin insanı yitirdiğinde gelen ve hiç gitmeyen histir.

kolun kopmuş gibi.

kimimiz bir kitabın sayfalarında derinliklere boğulur, çiçek kokusuna hapsolur bir hayvana anne baba oluruz da deneriz doldurmayı bu hissi...gel gör ki ne çare....dut lekesini bile kendi yaprağı çıkarır demiş atalarımız.

tamamladığımda rahatlayacağım.

hiç gitmiyor, kursağımda takılı kaldı sanki.