1.
akademiye göre eleştirel pedagoji, “eleştirel teoriden kavramlar geliştiren ve uygulayan bir eğitim felsefesidir” (kincheloe, 1997), “öğretimi doğası gereği politik bir eylem olarak görür, bilginin tarafsızlığını reddeder ve 'sosyal adalet ve demokrasinin kendisi, öğretme ve öğrenme eylemlerinden farklı değildir" der. (giroux 2007).
bu hususta sıklıkla alıntılanan örnek, bir öğretmenin öğrencileri ders kitaplarını yırtmaya teşvik ettiği 'ölü ozanlar derneği' (dead poets society) filmidir. film, bilindiği üzere geleneksel bir üniversitede geçer ve bir öğretmenin öğrencileri gelenekleri reddederek ve kendileri için düşünerek öğrencileri günü yakalamaya ve kendi eğitimlerinden en iyi şekilde yararlanmaya nasıl teşvik ettiğinin hikayesini anlatır.
eleştirel pedagojinin savunucuları, bir dil sınıfının ideolojiden bağımsız olmadığına inanırlar. eğitim sistemlerinin bir dereceye kadar öğretmenler tarafından (belirli bir konu veya dersin içeriği bağlamında) karar verilmesi gerektiğine -örneğin, okuma metinlerini seçme vb. gibi) ancak sürecin bir boşlukta gerçekleşmediğini, politik ideolojiler ve dünya görüşleri tarafından da motive edildiğini öne sürerler. öte yandan eleştirmenler, bu yöntemin sanat açısından anlamlı olsa da, matematiğe veya bilimlere uygulandığında daha az anlamlı olduğuna da işaret ederler.
dr. henry giroux, "pedagoji ve umudun siyaseti" adlı kitabında, "uygun koşullar yaratarak, öğretmenlerin öğrencilerin deneyimlerini ve algılarını yeniden yazabilecek kültürel üreticiler olmalarını sağladığını" iddia eder. (giroux, 1997). öğrencilerin kendi karar vericileri olmasına izin vererek, dünyayı daha iyi anlamalarına yardımcı olunabileceğini öne sürer. paulo freire (1998) da eleştirel pedagojiye benzer bir bakış açısına sahiptir, “öğretmenlerin yardımıyla sınıf deneyimleri, öğrencilerin kendi eğitimlerinde aktif aracılar olarak hareket etmeye ve bir eğitim geliştirmeye teşvik edildikleri durumlar haline gelmelidir” düşüncesini savunur.
işbu yüzden eleştirel pedagojinin, kaçınılmaz olarak öğrencilerin dünya deneyimlerine, ilgi alanlarına dayandığı ve soru(n)ları ile uyuştuğu; öğrencilerin kendileri için bir cevabı keşfetmelerine izin verildiğinde en iyi şekilde öğrendikleri görüşüne dayandığını söylemek yanlış olmayacaktır.
referanslar:
*giroux, h., 1997.pedagogy and the politics of hope: theory, culture, and schooling. a critical reader. west view press.
*giroux, h., 2007. utopian thinking in dangerous times: critical pedagogy and the project of educated hope. utopian pedagogy: radical experiments against neoliberal globalization, pp.25-42.
*kincheloe, joe; steinburg, shirley (1997). changing multiculturalism. bristol, pa: open university press. p. 24.
*p. freire. teachers as cultural workers: letters to those who dare to teach the edge, critical studies in educational theory. west view press, 1998.
bu hususta sıklıkla alıntılanan örnek, bir öğretmenin öğrencileri ders kitaplarını yırtmaya teşvik ettiği 'ölü ozanlar derneği' (dead poets society) filmidir. film, bilindiği üzere geleneksel bir üniversitede geçer ve bir öğretmenin öğrencileri gelenekleri reddederek ve kendileri için düşünerek öğrencileri günü yakalamaya ve kendi eğitimlerinden en iyi şekilde yararlanmaya nasıl teşvik ettiğinin hikayesini anlatır.
eleştirel pedagojinin savunucuları, bir dil sınıfının ideolojiden bağımsız olmadığına inanırlar. eğitim sistemlerinin bir dereceye kadar öğretmenler tarafından (belirli bir konu veya dersin içeriği bağlamında) karar verilmesi gerektiğine -örneğin, okuma metinlerini seçme vb. gibi) ancak sürecin bir boşlukta gerçekleşmediğini, politik ideolojiler ve dünya görüşleri tarafından da motive edildiğini öne sürerler. öte yandan eleştirmenler, bu yöntemin sanat açısından anlamlı olsa da, matematiğe veya bilimlere uygulandığında daha az anlamlı olduğuna da işaret ederler.
dr. henry giroux, "pedagoji ve umudun siyaseti" adlı kitabında, "uygun koşullar yaratarak, öğretmenlerin öğrencilerin deneyimlerini ve algılarını yeniden yazabilecek kültürel üreticiler olmalarını sağladığını" iddia eder. (giroux, 1997). öğrencilerin kendi karar vericileri olmasına izin vererek, dünyayı daha iyi anlamalarına yardımcı olunabileceğini öne sürer. paulo freire (1998) da eleştirel pedagojiye benzer bir bakış açısına sahiptir, “öğretmenlerin yardımıyla sınıf deneyimleri, öğrencilerin kendi eğitimlerinde aktif aracılar olarak hareket etmeye ve bir eğitim geliştirmeye teşvik edildikleri durumlar haline gelmelidir” düşüncesini savunur.
işbu yüzden eleştirel pedagojinin, kaçınılmaz olarak öğrencilerin dünya deneyimlerine, ilgi alanlarına dayandığı ve soru(n)ları ile uyuştuğu; öğrencilerin kendileri için bir cevabı keşfetmelerine izin verildiğinde en iyi şekilde öğrendikleri görüşüne dayandığını söylemek yanlış olmayacaktır.
referanslar:
*giroux, h., 1997.pedagogy and the politics of hope: theory, culture, and schooling. a critical reader. west view press.
*giroux, h., 2007. utopian thinking in dangerous times: critical pedagogy and the project of educated hope. utopian pedagogy: radical experiments against neoliberal globalization, pp.25-42.
*kincheloe, joe; steinburg, shirley (1997). changing multiculturalism. bristol, pa: open university press. p. 24.
*p. freire. teachers as cultural workers: letters to those who dare to teach the edge, critical studies in educational theory. west view press, 1998.
devamını gör...
"eleştirel pedagoji" ile benzer başlıklar
pedagoji
2