eminönü

önce yazayım doğduğum hayata gözlerimi açtığım ilçedir fazla kişiye nasip olmamış bir özellik ,süleymaniye doğum hastanesinde doğdum. (şimdi hastane zeytinburnu'na taşındı) .dünyada ki en eksantrik ,absürt ,acayip ,tuhaf bile diyebileceğimiz ilçe-bölgedir. rahmetli pederin 2 oteli vardı birde sultanhamam'da ve tahtakale'de dükkanı genç iken her şeyini yaşadım bu ilçenin. 13 ya da 14 yaşında takılmaya başladım doğduğum ilçeye
inanın ortaokul-lise, ve akademik öğretimde ailemden bir kuruş almamışımdır ,burada 70'lerde gündüz işini bilirsen 5-6 saat hatta sabah 7-10 3 saat isporta tezgahı aç yolunu bulur yevmiyeni çıkartırdın. poşet sat aç kalmazsın o derece.
ilçe olduğu zamanlar dünyada ki en ilginç nüfus yayılımına sahip ilçedir. 2008 nüfusu 55-56 bin idi. 1980 'de 80 bin .
öyle bir ilçedir ki gündüz ve gece nüfusu arasında milyonlarca insan farkı var diyebiliriz . örneğin 2000 yılı gece nüfusu kayıtlı 50-60 bin kalanlarla 200-250 bin belki ama gündüz 3 milyona yakın insan sürekli bu ilçede idi.
hani bir şey alacaksınız ne olursa yedek parça,makine,yiyecek,içecek, binek aracı,elbise,ayakkabı,mobilya,medikal,dolar-mark,altın,gümüş, antika, cam-porselen,halı aklınıza ne gelirse burada bulursunuz bir şekilde.
bana göre dünyada eşi menendi olmayan bir bölge-ilçe -yarımada. her zaman her yerde her milletten insan vardır .
benim anlattığım devede kulak , anlayacağınız güzel yerdir.
doğduğum yer.

dünkü geziden. gerçekten etkileyici..

marmaray'ın henüz proje olduğu dönemlerde, banliyö trenle haydarpaşa'ya inip iskeleden şehir hattıyla geçtiğimiz güzide semt.

ilk kez geçtiğimde beni büyüleyip istanbul'a meftun kılan iki yer bunlar. hala daha o zaman vga telefon kameramdan çektiğim fotoğrafları saklarım.

özledik be.

rutubet ve lağım kokulu atmosferinde az balık ekmek gömmedik.

zorunlu olmadıkça gitmediğim istanbul semti. daracık sokakları, devamlı tıkalı trafiği, park sorunu ve insan kalabalığı ile insanı canından bezdirir.

eminönü iskelesinde şişe satılır şişe,
kızlar kibritle oynar gülüm,
erkeklerin eli cebinde,
bekçi ahmet işe gider,
tabancası da belinde,
bir yoksulluk türküsü gülüm,
düşer dillerden dillere...