en derin duyguları açık ettikten sonra çöken pişmanlık hissi

sonrasında gelen "acaba bunu bana karşı koz olarak kullanır mı?" ve "acaba beni bununla yargılar mı?" arasında gidip gelen his.

yakın süre önce bana da oldu. yanlış anlaşılmaktan korktuğum için uzun uzun açıklama yaptım. dedim ki bunu kimseyle bir süre paylaşmazsan çok sevinirim asıl amacım bunu seninle paylaşıp kafamdan bu düşünceyi kovmak dedim. sonra da kendisini arzuladığımı ve düşündüğüme dair kısa bir yazı yazdım. çok duygusuz mesajlarla geri dönüşler yaptı. ama ben de açıkçası kendisinin sevgilisinin olması neticesinde de, bir şey beklemiyordum.
ancak sonra ortalık karıştı. benim daha yeni ayrılık yaşadığım kız arkadaşıma screenshotları attı. bu attığı kız arkadaşımla uzun süredir kötü bir ilişkim vardı. bir de bu fikirler aklımda gezinmeye başladığından iyice utanıyordum kendimden.
velhasıl screenshotlardan sonra eski kız arkadaşım (büyük ihtimal barışacağımıza inanıyordu) gelip benden hesap sordu. (buradaki sıkıntı yazdığım kız onun arkadaşı idi)
neticede moraller bozuldu. kız arkadaşım kendisini aldatmışım gibi tepkiler verdi. yazdığım kişi bok gibi davrandı.
ama. 1 hafta kadar pişman gezildi ama amaa
uzun vadede olanlara baktığımda bu sıkıntılara değdi. kafamda yarattığım o kadının imajı paramparça oldu.
ama üzerine hala düşünüyorum. bu rahatsız eden düşünceleri paylaşarak rahatlayabiliyoruz. bu doğru. ama sonrasındaki gelenler de insanı rahatsız ediyor. neticede bir bakıma şu ortaya çıkıyor: "özgürleşmenin bir bedeli var". rahatsız eden bu bedeli ödememe isteğimiz olmalı.

bu pişmanlık hissinin yarattığı yıkım daha sağlam duvarlar ile geri döner insana.

canınız yana yana, kavrula kavrula yaratılan çıplaklığı yamamaya çalışırsınız da olmaz; üstünüzde giysi durmaz hal alır, için için kanar da kabuk bağlayamazsınız.

o hisse sebep olana dair;

- güvendim. en derin korkularımı ve en derin yaralarımı sana açtım. bunun ne kadar değerli olduğunu göremiyorsan bile ne kadar saygı duyulası olduğunu gör ve kuytularımla vurma beni! kıymetini bilemesen de sırlarımla göm beni. bana dair olanlar yine bende kalsın.

-teslim oldum sana, artık esirinim görmüyor musun? gör beni. göremesen de dinle, sığınmama izin ver.

-içindeki irin dolu insanı bana boşaltma, hiç mi iyi yanın yok? iyi yanınla karşıla beni.

-derinimde sakladıklarımı açığa hançerle çıkardım, diri diri gömme beni...

( en derin duyguları kendisine koz olarak kullanılan bu cümleleri anlayacaktır, anlamsız gelenler ise ne şanslılar)

ne gereği vardı ki şimdi bunu bu kadar söylemenin diye düşünülen o çaresizce an. bir süre gözler uzaklara dalar, acaba koz olarak kullanır mı diye düşündürür düşünmeye sebep de esasen o anlatılanları koz olarak kullanılacağının içten içe bilinmesidir.
ve fakat doğru insanla muhatap iseniz emin olun ki içiniz salda gölü'nden daha berrak oluyor.
bi dakika ya salda gölü şimdilerde hiç berrak değil... neyse o ayrı mevzu.

söylediğim hiç bir sözden pişmanlık duymadim. (yalnızca biri dışında) bir anlık sinirle icimdekileri açık ettiğim anlarla bile gurur duyuyorum. iyi ki söylemişim.

önce hangi hissini söylediğini düşünürsün sonra da söylediğin kişiyi. sonra da dersin ki bunu bu kişiye anlatacak ne vardı sanki.. o derdini,sıkıntını,pişmanlığını,hissini bilmeyi hak ediyor muydu ki diye bir pişmanlık çöker üstüne. sonra anlarsın ki bilmeyi hak etmiyor içinde anlattığın hissin pişmanlığıyla bir daha anlatmamak için savaş verirsin kendinle.

kime açık ettiğine göre değişir boş bulunup hiç olamayacak birine açık edildiyse pişmanlık kaçınılmaz olur.

birine zaaflarını, derin duygularını, endişelerini söylemek bana çok korkunç geliyor. sanki bunları bilen herkes söylediklerimi kullanıp canımı yakacakmış gibi. korkunç gerçekten...

kusmak iyidir. içinde kalacağına o düşünsün şimdi.

olmayın efendim pişman mişman. siz insan gibi kendinizi ifade edersiniz karşı tarafta saygı duymak zorundadır bu kadar basit istemezse kendi bilir isterse de siz ordan devam.

yaşamadığım his. anlatamam o kadar derin meseleleri. defterime yazarım anca, o da kimseye söylemez herhalde.

dibine kadar yaşadığım his. bu duygu yüzünden en yakınlarımla sık sık kavga da ederim hatta. gerçi onları geç kendimle savaş halindeyim asıl. kişisel mahalle baskısı gibi bir şey bu. ne derler ne düşünürler hakkımda diye her şeyi yutmak, sanırım leş hissetmemdeki en temel sebep bu.

çok ama çok acı bir histir.
bencilliğin, insanlığın önüne geçtiği bir andır sanki o zaman aralığı.

istersin ki her şey " su akar yolunu bulur " misali ilerleyecek. hiç karşındakini düşünmeden paldır küldür dökersin ne varsa yüreğinde.
sonuçta bir kalp kırılır ama olan olmuştur.

yapılan yıkım hiç bir zaman geri gelmeyecek, hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktır.
ve sonunda " yaşamayı hak edecek bir durum var mı " düşüncesi hasıl olur.
maalesef bu tip bencil insanlar yüzünden masumların kalpleri kırılıyor.

bana kalırsa pişmanlıktan ziyade bir rahatlık hissedilmesi gereken durumdur. üstünüzden büyük bir yük kalkmış,sizi günlerce uyutmayan mliyonlarca senaryo üretmenize sebep olan o duygular karşı tarafta ki insan veya insanlara iletilmiş bunun sonucu olarakta düşünce yükü sizden çıkmıştır.

bırakın biraz da onlar düşünsün.

eğer kolay kolay duyguları,sırları paylaşmayan biriyseniz muhakkak manipüle edilmişsinizdir bence o yüzden bunu aklınıza getirip rahatlayın eheheh.

sıkça görülür bunun nedeni duyguların saklandığı, duygusal olmanın kötü bir şey olarak anıldığı bir çağda yaşamamızdır.

eğer o pişmanlık çöküyorsa içinize emin olun sizde biliyorsunuz o duyguları açıklamaya değmiyecek bir insan olduğunu

ulan var ya bu çok kötü bir andır ya. pişmanlığın zirvesi mi yoksa dibi mi karar veremezsin. sürekli kafada kurarsın ve sonra acaba yapmasa mıydım, var olan sevişme ihtimalini de ortadan kaldırdım mı diye düşünür durursun.

sanırım bu,karşıdakine guvenmemekten kaynaklanan bir durum. zira tam olarak güven telkin eden kişiye herşey anlatılabilir ve sonrasında da endişe duyulmaz.

insanın sadece etten var olmamasından kaynaklanan durum. vücudumuz sanki duygularımıza, fikirlerimize korumalık yapan bir kalkan giysi gibi. onu aradan çıkarınca artık çok savunmasız kalıyoruz. anlattığımız kişi için artık oyuncaktan farkımız yoktur.