biriyle dertleştikten sonra gelen pişmanlık hissi

ne zaman biriyle uzun uzun dertleşsem, konuşma bittikten sonra iliklerime kadar kapıldığım histir. ilginçtir ki konuşma esnasında hissedilmez.

kendini yanlış ifade edebilme ihtimali veya eline koz vermişçesine pişman olma durumu olabilir.

karşı tarafın dinliyormuş gibi yaptığını hissedince gelen bir histir.

"winter is coming" diyebilirim bu pişmanlık hissi için.

aleyhime delil olarak kullanabilecekleri bir bilgi paylaştım mı? diye düşünüp düşünüp durulur sonrasında.
en iyisi kendiniz dışında kimseyle dertleşmeyin.

o pişmanlık hissi "acaba bu söylediklerimi bana koz olarak kullanır mı?" düşüncesinden gelir. sonra da "keşke anlatmasaydım." dedirtir.
ne demiş turgut uyar:

o pişmanlık hissini sevmediğim için derdimi anlatmıyorum zaten kimseye.

dertleştiğim kişinin, ardından saçma sapan tavır sergilemesi sonucu yaşadığım pişmanlığın ta kendisi..

ne demişler efenim; söz ağızda iken sahibinin esiridir, ağızdan çıktıktan sonra sahibi onun esiri...

(bkz: kahrolsun bağzı şeyler)

konuşma sonunda karşındaki kişiye kendinden bir parça koparıp vermişsin gibi hissettirir. sana ait olması gerekenin başkasının eline geçmiş olması ve yaralarının yerini kendi elinle göstermiş olman insanı pişman eder. o parçayla neler yapabileceği, kimlere dağıtabileceği, ileride sana karşı koz olarak kullanabileceği, canını acıtmak istediğinde nereden kanatabileceğini artık biliyor olması gelir aklına insanın.

bir tek ben yaşıyorum sanıyordum. genelde yüzeysel sorunlarımı anlatırım, ailevi meselelerimi kimseye açmam. ama o yüzeysel meseleleri bile anlattıktan sonra “hayır şu an bunu bilmesine gerek var mıydı?” diyor içimdeki ses.

en güzel dertleşme yöntemi yazmak .günlük hazin defter kalem sizi yargılamaz eleştirmez sorularına cevap vermez sadece içini döker rahatlarsın deneyin .

işte bunlar hep güven problemi. her suskunluğun taşkın yaptığı bir an olur sanki her sustuğunu kusmak istersin. anlatırken yaşadığın hazzın sustuğun an yerini bu şimdi bunu bana karşı nasıl kullanır ki pişmanlığına bırakması... ah birazcık güvenebilsem keşke.

yaşım ilerledikçe bir kaç kişi dışında derdimi anlattığım insanların zaten umurlarinda olmadığı halde hakkımda bilgi sahibi olduklarını fark ettiğimdeki his.

uzun süre kimseye güvenemeyip dertleşmeyince nasıl dertleşileceğini de unutuyor insan. bana şimdi anlat deseler ne anlatacağımı bilemem ve şaka yapmaya başlarım büyük ihtimal.

aslında karşıdaki kişiden reaksiyon alınmadığı zamanlar da oluyor. bomboş gözlerle sana bakıyor. söylediği sözler söylenilenlerden bağımsız, kayıtsız, kopuk. bu da dertleştiğiniz kişinin sizinle bağ kuramadığından kaynaklanıyor. siz de ufak bir bağdan nerelere gelmişsinizdir. bazen oluyor böyle alakasız serzenişler. çok manasız birine dertlenmeniz geliyor, hemen beraberinde pişmanlığınızda. dert beni buradan atar mısın lütfen diye bağırdığı için insan dengeyi şaşırabiliyor. kime denk geldiğini de bilmiyor.
zaten laf ağızdan çıktıktan sonra anlıyorsunuz. ben kime neyi söyledim diye. bazen de çok tutarsınız içinizde çatlarsınız o da iyi değildir. yani çok da pişman olmayın. insansınız, yaparsınız. pişmanlık duyduğunuz kişi de yapmıştır birilerine.

her şeyi çok büyütmesek insanlık adına büyük yollar katedeceğiz. insanların dertlerinden magazin yapmasak kendimize de baksak belki güven problemlerini de halledeceğiz. ama işte insan.. başkasının sorunlarından kendi başını dikleştirenler oluyor. derdi olana sevinenler, derdini anlattığında rahatlayanlar var. oh onda da varmış diyenler. ben bunu da anlamıyorum. bu güvensizlik hissi de çok zor. herkes kendi içine kaldı artık. şaşırıyorum.

gençsinizdir siz de ondan oluyordur.ben dertleşmeyeli ohoo hoo milyon yıl oldu valla,kendinizle dertleşin valla pişman olmazsınız,bir büyük tavsiyesi.

gençsiniz siz ondandır dedi yine yaşla ego yapmak isteyen bir insan evladı daha.
ahh sizler yok musunuz. içinizde sıkışmış ne varsa çok üzgünüm sizin adınıza.

çok mu söyledim, sıktım mı, arkamdan bu da kafayı yedi derler mi gibi bir sürü soruyla cebelleş dur. arada bir anlatmak lazım yoksa hangi talihsizse o artık , kafası epey şişer.