en derin duyguları açık ettikten sonra çöken pişmanlık hissi

duygularını açık ettiğin insanın birdenbire olumsuz şekilde değişmesiyle alakalı olabilmektedir.

(bkz: öyle bir içimden geldi aslında bu yoktu)


bir şeyler anlatırken kendiliğinden taşmaya başlayan duygu şelalesi diyebilir miyiz? beraberinde gelen "ben bunu neden anlatıyorum ki?" düşüncesi ve sanki birden karşısında çırılçıplak* kalmışsın gibi bir his. anlatmaya gerek yok, görüyorsunuz.

genelde soylememeniz gereken kisiye soyledikten sonra gelen histir. ve bu his en derin duygularinizi acik etmeyi hak etmeyecek birisine anlattiginiza isarettir. ya da sizin bi turlu kimseye guvenemeyen herkese korkarak yaklasan bi sizofren oldugunuza da isaret olabilir

birader bu boku yiyecekseniz bir daha asla görmeyeceğiniz biriyle yapın. gidin bir bara. yalnız oturan birine bi içki ısmarlayın. dökün içinizi. kafanızda ağrımaz. yalansız dolansız en dürüst sohbetiniz olur.

açık edilmemesi gereken kişiye açmışsınızdır muhtemelen ondan kaynaklanır ama merak etmeyin kimsenin alnında bu doğru ya da bu yanlış yazmıyor dolayısıyla bilemeyebilirsiniz yine de her halükarda olması gerekendir bana göre...
kafanızın içinde kocaman bir "acaba" olarak kalacağına "en azından denedim" diyebilmek yeğdir...

en derin duygularınızı sadece çocuklara ve hayvanlara anlatın.
çünkü onlar masum.
insanoğlu büyüdükçe masumiyetini kaybeder.
saf sevgi dediğimiz şey sadece masum canlılara ait bir olgudur.

insanın yapacağı her eylem için kafasında bulundurduğu şüphe duygusunun dışa vurumu.

açacağını düşündüğünde o insanın değerli olduğu kanaatine varıp anlatıyorsunuz. sonra hislerinize sizin gibi karşılık vermediği için de hemen pişman oluyorsunuz. bence bu bi tık özgüven eksikliğine de sebep olur.

her insana en derin duygularımı anlatmam. ters bir cevap alsam bile o saatten sonra önemli değil. anlatıldı, geçildi. pişmanlık için çok geç demektir. anlatmamışım gibi yaparım.

karamsar bir boşluk verir.

başıma hiç gelmedi. kaybetsem bile hakkını verdim düşüncesi ile rahatladım.

belli bir samimiyete erişilen iletişimde karşı tarafa güveninizi sergileme jesti adına yapılan net bir hatadan kaynaklanır.

hata çünkü kimseye kendini açık etme gibi bir lüksün yok. bu sadece bir samimiyet yanılgısı. sen kendini insanlara açtıkça değerin düşer. sen eksiklerinle hatalarınla kabullenilmek istediğin için ruhunun en derin acizliklerini bile ortaya serdin fakat bu hayatta kimse seni sırf sen olduğun için sevmez. neyse daha çok uzun uzadıya şeyler söylenir de bir noktadan sonra kendimi açık edeceğim için söylemiyorum. şaka şaka sözlükte anonimken edin.

psikoterapi sırasında (özellikle ilk seanslarda) sıklıkla yaşanan bir durumdur. danışan kendini ifade ederken bazen "kendince" kaptırabilir. uzun uzadıya anlattıklarının ardından, alışılagelmiş bir "yargılanma korkusu" onu dürter. zira danışanı psikoterapi odasına sevk ettiren şey de budur: yargılanmak. bu nedenle kendini psikoterapiste açarken koşulsuz kabul ve saygı göreceğini hissedene dek bir hissi yaşar. ardından güven bağı güçlendikçe bu his kaybolur.

gündelik yaşamda ise insanların etkin dinleme becerisi olmadığı için bu hissi yaşamak en doğal şeylerden birisidir. özellikle yakınlarımızla iletişimimizde bazı durumlarda heyecanımıza yenik düşeriz. anlattıkça karşı tarafın bizi yargılayacağına ve hatta yeri geldiğinde koz olarak kullanacağına inanırız. bu nedenle ifadenin hemen ardından keşkeler yer tutabilir. ancak erasmus yaparken yakın saydığım polonyalı ve avusturyalı arkadaşlarımla sohbetlerimde bu hissi neredeyse yaşamamıştım. kültürel kodlarımız da bu hissi bize yaşatmaktan geri kalmıyor kanaatimce.

kişiyi ya kaybedersin ya kazanırsın arası olmaz. eskisi gibi kalamazsın. arkadaş da olmazsın. haliyle beklenen reaksiyonu alamayınca da onu kaybetme riskine binaen bir üzüntüye pişmanlığa kapilirsin.

t: ya herro ya merro durumunun sonucudur.

bir de küçük ve anlamsız bir olayın tetiklemesiyle yapılırsa berbat hissettiren hede. gereken iradenin bende olduğunu bildiğim halde kendimi tutamadığım için başıma yakın zamanda* geldi. bu hayatı neden hep deneme yanılma yöntemiyle yaşadığım hakkında hiçbir fikrim yok. keşke bazen çenemi tutabilsem.

demi ama ne gerek varsa veya ne faydası. insanın o an söylerken veya bir şey yaparken iyi hissetmesine neden oluyor. sonra pişman oluyor. şey gibi işe yaramadı mı. yoksa ne gerek vardı. ya da aklına saçma sapan sorular geliyor cevapsız.
sanki sigarayı bıraktında bir aydır içmiyorsun. bir sigara yaktın hatta paket aldın. ilk sigarayı içtin. bunun için mi ya dedin tüü keşke almasaydim icmeseydim gibi.
ama tecrübe işte ve insancıl bir şey ve samimi çok samimi bu duygu . o an yaptığı şey acısı merakı mesajı yazısı sözü çok samimi net.
hani o an senden nefret ediyorum desen o bile o an doğru. o an için sonrası değişebilir, değişir.
ya da biz bunları fazla düşünüyoruz. kafaya takıyoruz. ince düşünüyoruz. utanıyoruz sonra.

pişmanlık değil de kendi kendine gelin groom olduğunu düşünüp saflığını sorguluyor insan. pişman olmak için kısa, iletişim için yeterli bir hayattayız.

#2173825 ayrıca;

artık savunmasız hissedersin ve utanma,sıkılma başlar. zayıf noktan belli olmuştur.

yanlış kişiye anlattığını fark etmeni sağlayan histir. finalde aynı yerden canını yakar.

hiçbir zaman yaşamadığım ve muhtemelen yaşamayacağım histir. çok duygusal ve bu duygusallığını da saklamayan bir insan olmama rağmen hiçkimse en derin duygularımı hiçbir zaman tam anlamıyla bilemeyecek. istemsiz bir ketumluğa sahibim. biraz da öyle olmak lazım gibi..