en uzun ingilizce cümle

gabriel garcia marquez'in the last voyage of the ghost ship adlı romanında geçen 2156 kelimelik cümledir.

“now they’re going to see who ı am, he said to himself in his strong new man’s voice, many years after he had first seen the huge ocean liner without lights and without any sound which passed by the village one night like a great uninhabited place, longer than the whole village and much taller than the steeple of the church, and it sailed by in the darkness toward the colonial city on the other side of the bay that had been fortified against buccaneers, with its old slave port and the rotating light, whose gloomy beams transfigured the village into a lunar encampment of glowing houses and streets of volcanic deserts every fifteen seconds, and even though at that time he’d been a boy without a man’s strong voice but with his’ mother’s permission to stay very late on the beach to listen to the wind’s night harps, he could still remember, as if still seeing it, how the liner would disappear when the light of the beacon struck its side and how it would reappear when the light had passed, so that it was an intermittent ship sailing along, appearing and disappearing, toward the mouth of the bay, groping its way like a sleep‐walker for the buoys that marked the harbor channel, until something must have gone wrong with the compass needle, because it headed toward the shoals, ran aground, broke up, and sank without a single sound, even though a collision against the reefs like that should have produced a crash of metal and the explosion of engines that would have frozen, with fright the soundest‐sleeping dragons in the prehistoric jungle that began with the last streets of the village and ended on the other side of the world, so that he himself thought it was a dream, especially the, next day, when he. saw the radiant fishbowl. of the bay, the disorder of colors of the negro shacks on the hills above the harbor, the schooners of the smugglers from the guianas loading their cargoes ‐of innocent parrots whose craws were full of diamonds, he thought, ı fell asleep counting the stars and l dreamed about that huge ship, of course, he was so convinced that he didn’t tell anyone nor did he remember the vision again until the same night on the following march when he was looking for the flash of dolphins in the sea and what he found was the illusory line, gloomy, intermittent, with the same mistaken direction as the first time, except that then he was so sure he was awake that he ran to tell his mother and she spent three weeks moaning with disappointment, because your brain’s rotting away from doing so many things backward, sleeping during the day and going out at night like a criminal, and since she had to go to the city around that time to get something comfortable where she could sit and think about her dead husband, because the rockers on her chair had worn out after eleven years of widowhood, she took advantage of the occasion and had the boatman go near the shoals so that her son could see what he really saw in the glass of; the sea, the lovemaking of manta rays in a springtime of sponges, pink snappers and blue corvinas diving into the other wells of softer waters that were there among the waters, and even the wandering hairs of victims of drowning in some colonial shipwreck, no trace of sunken liners of anything like it, and yet he was so pigheaded that his mother promised to watch with him the next march, absolutely, not knowing that the only thing absolute in her future now was an easy chair from the days of sir francis drake which she had bought at an auction in a turk’s store, in which she sat down to rest that same night sighing, oh, my poor olofernos, if you could only see how nice it is to think about you on this velvet lining and this brocade from the casket of a queen, but the more she brought back the memory of her dead husband, the more the blood in her heart bubbled up and turned to chocolate, as if instead of sitting down she were running, soaked from chills and fevers and her breathing full of earth, until he returned at dawn and found her dead in the easy chair, still warm, but half rotted away as after a snakebite, the same as happened afterward to four other women before the murderous chair was thrown into the sea, far away where it wouldn’t bring evil to anyone, because it had. been used so much over the centuries that its faculty for giving rest had been used up, and so he had to grow accustomed to his miserable routine of an orphan who was pointed out by everyone as the son of the widow who had brought the throne of misfortune into the village, living not so much from public charity as from fish he stole out of the boats, while his voice was becoming a roar, and not remembering his visions of past times anymore until another night in march when he chanced to look seaward and suddenly, good lord, there, it is, the huge asbestos whale, the behemoth beast, come see it, he shouted madly, come see it, raising such an uproar of dogs’ barking and women’s panic that even the oldest men remembered the frights of their great‐grandfathers and crawled under their beds, thinking that william dampier had come back, but those who ran into the street didn’t make the effort to see the unlikely apparatus which at that instant was lost again in the east and raised up in its annual disaster, but they covered him with blows and left him so twisted that it was then he said to himself, drooling with rage, now they’re going to see who ı am, but he took care not to share his determination with anyone, but spent the whole year with the fixed idea, now they’re going to see who ı am, waiting for it to be the eve of the apparition once more in order to do what he did, which was steal a boat, cross the bay, and spend the evening waiting for his great moment in the inlets of the slave port, in the human brine of the caribbean, but so absorbed in his adventure that he didn’t stop as he always did in front of the hindu shops to look at the ivory mandarins carved from the whole tusk of an elephant, nor did he make fun of the dutch negroes in their orthopedic velocipedes, nor was he frightened as at other times of the copper‐skinned malayans, who had gone around the world, enthralled by the chimera of a secret tavern where they sold roast filets of brazilian women, because he wasn’t aware of anything until night came over him with all the weight of the stars and the jungle exhaled a sweet fragrance of gardenias and rotter salamanders, and there he was, rowing in the stolen boat, toward the mouth of the bay, with the lantern out so as not to alert the customs police, idealized every fifteen seconds by the green wing flap of the beacon and turned human once more by the darkness, knowing that he was getting close to the buoys that marked the harbor, channel, not only because its oppressive glow was getting more intense, but because the breathing of the water was becoming sad, and he rowed like that, so wrapped up in himself, that he. didn’t know where the fearful shark’s breath that suddenly reached him came from or why the night became dense, as if the stars had suddenly died, and it was because the liner was there, with all of its inconceivable size, lord, bigger than, any other big thing in the world and darker than any other dark thing on land or sea, three hundred thousand tons of shark smell passing so close to the boat that he could see the seams of the steel precipice without a single light in the infinite portholes, without a sigh from the engines, without a soul, and carrying its own circle of silence with it, its own dead air, its halted time, its errant sea in which a whole world of drowned animals floated, and suddenly it all disappeared with the flash of the beacon and for an instant it was the diaphanous caribbean once more, the march night, the everyday air of the pelicans, so he stayed alone among the buoys, not knowing what to do, asking himself, startled, if perhaps he wasn’t dreaming while he was awake, not just now but the other times too, but no sooner had. he asked himself than a breath of mystery snuffled out the buoys, from the first to the last, so that when the light of the beacon passed by the liner appeared again and now its compasses were out of order, perhaps not even knowing what part of the ocean sea it was in, groping for the invisible channel but actually heading for the shoals, until he got the overwhelming revelation that that misfortune of the buoys was the last key to the enchantment and he lighted the lantern in the boat, a tiny red light that had no reason to alarm anyone in the watch towers but which would be like a guiding sun for the pilot, because, thanks to it, the liner corrected its course and passed into the main gate of the channel in a maneuver of lucky resurrection, and then all the lights went on at the same time so that the boilers wheezed again, the stars were fixed in their places, and the animal corpses went to the bottom, and there was a clatter of plates and a fragrance of laurel sauce in the kitchens, and one could hear the pulsing of the orchestra on the moon decks and the throbbing of the arteries of high‐sea lovers in the shadows of the staterooms, but he still carried so much leftover rage in him that he would not let himself be confused by emotion or be frightened by the miracle, but said to himself with more decision than ever, now they’re going to see who ı am, the cowards, now they’re going to see, and instead of turning aside so that the colossal machine would not charge into him he began to row in front of it, because now they really are going to see who ı am, and he continued guiding the ship with the lantern until he was so sure of its obedience that he made it change course from the direction of the docks once more, took it out of the invisible channel, and led it by the halter as if it were a sea lamb toward the lights of the sleeping village, a living ship, invulnerable to the torches of the beacon, that no longer made invisible but made it aluminum every fifteen seconds, and the crosses of the church, the misery of the houses, the illusion began to stand out and still the ocean liner followed behind him, following his will inside of it, the captain asleep on his heart side, the fighting bulls in the snow of their pantries, the solitary patient in the infirmary, the orphan water of its cisterns, the unredeemed pilot who must have mistaken the cliffs for the docks, because at that instant the great roar of the whistle burst forth, once, and he with downpour of steam that fell on him, again, and the boat belonging to someone else was on the point of capsizing, and again, but it was too late, because there were the shells of the shoreline, the stones of the street, the doors of the disbelievers, the whole village illuminated by the lights of the fearsome liner itself, and he barely had time to get out of the way to make room for the cataclysm, shouting in the midst of the confusion, there it is, you cowards, a second before the huge steel cask shattered the ground and one could hear the neat destruction of ninety thousand five hundred champagne glasses breaking, one after the other, from stem to stern, and then the light came out and it was no longer a march dawn but the noon of a radiant wednesday, and he was able to give himself the pleasure of watching the disbelievers as with open mouths they contemplated the largest ocean liner in this world and the other aground in front of the church, whiter whiter than anything, twenty times taller than the steeple and some ninety‐seven times longer than the village, with its name engraved in iron letters, halalcsillag, and the ancient and languid waters of the sea of death dripping down its sides.”

(bkz: )

türkçesi;

şimdi kim olduğumu görecekler, dedi kendi kendine, bir gece köyün önünden büyük bir ıssız gibi geçen, ışıksız ve ses çıkarmadan devasa okyanus gemisini ilk kez gördükten yıllar sonra, güçlü yeni erkek sesiyle. tüm köyden daha uzun ve kilisenin çan kulesinden çok daha yüksek bir yerdi ve karanlıkta, körfezin diğer tarafında korsanlara karşı güçlendirilmiş eski köle limanı ve döner gemi ile sömürge şehrine doğru yol aldı. kasvetli ışınları, köyü her on beş saniyede bir parıldayan evlerden ve volkanik çöllerden oluşan sokaklardan oluşan bir ay kampına dönüştüren ışıktı ve o sırada bir erkeğin güçlü sesine sahip olmayan, ancak annesinin orada kalma iznine sahip bir çocuk olmasına rağmen. rüzgârın gece harplarını dinlemek için kumsalda geç saatlere kadar, hala görüyormuş gibi, deniz fenerinin ışığı yan tarafına çarptığında geminin nasıl kaybolacağını ve ışık geçtiğinde nasıl yeniden ortaya çıkacağını hâlâ hatırlıyordu. aralıklı olarak seyreden, körfezin ağzına doğru bir görünüp bir kaybolan, bir uyurgezer gibi yolunu el yordamıyla liman kanalını işaretleyen şamandıraları arayan bir gemiydi, ta ki pusula iğnesinde bir şeyler ters gidene kadar. kayalıklara doğru yöneldi, karaya oturdu, dağıldı ve tek bir ses çıkarmadan battı, böyle bir resiflere çarpmanın bir metal çarpmasına ve en derin uykudaki korkuyla donacak olan motorların patlamasına neden olması gerekirdi. köyün son sokaklarıyla başlayan ve dünyanın diğer ucunda sona eren tarih öncesi ormandaki ejderhalar, özellikle ertesi gün, kendisinin bir rüya olduğunu düşündü. parlak akvaryumu gördüm. körfezin, limanın yukarısındaki tepelerdeki zenci barakalarının renklerinin düzensizliği, yüklerini guianalardan yükleyen kaçakçıların guletleri - paletleri elmaslarla dolu masum papağanlardan, diye düşündü, yıldızları sayarak uyuyakaldım. ve o büyük gemiyi rüyamda gördüm, tabii ki o kadar emindi ki, denizde yunusların parıltısını ararken bir sonraki yürüyüşte aynı geceye kadar kimseye söylemedi ve gördüğünü tekrar hatırlamadı. bulduğu yanıltıcı çizgiydi, kasvetli, aralıklı, ilk seferkiyle aynı yanlış yöne sahipti, ancak o zaman uyandığından o kadar emindi ki annesine söylemek için koştu ve annesi üç hafta boyunca hayal kırıklığıyla inledi, çünkü senin beyni o kadar çok şeyi geriye doğru yapmaktan, gündüz uyumaktan ve geceleri bir suçlu gibi dışarı çıkmaktan çürüyor ve o saatlerde şehre gidip ölü kocasını düşünebileceği rahat bir şeyler bulmak için gitmesi gerektiğinden. ve on bir yıllık dulluğun ardından sandalyesindeki sallananlar eskidiği için, bu fırsatı değerlendirdi ve oğlunun onun camda gerçekte ne gördüğünü görebilmesi için kayıkçıyı sürülere yaklaştırdı; deniz, süngerler, pembe kırlangıç ​​balıkları ve suların arasında bulunan daha yumuşak suların diğer kuyularına dalan mavi mercan balıklarından oluşan bir baharda manta vatozlarının sevişmesi ve hatta kolonyal bir gemi enkazında boğulan kurbanların dolaşan tüyleri, iz yok buna benzer herhangi bir şeyin gömülü gömlekleri vardı ve yine de o kadar dik kafalıydı ki, annesi kesinlikle bir sonraki yürüyüşü onunla birlikte izleyeceğine söz verdi, geleceğinde mutlak olan tek şeyin şimdi sir francis drake günlerinden kalma rahat bir sandalye olduğunu bilmiyordu. bir türk dükkânında bir müzayedede satın aldığı, aynı gece oturup dinlenmek için iç çektiği, ah zavallı olofernos'um, bu kadife astarın ve bu brokarın üzerinde seni düşünmenin ne kadar güzel olduğunu bir görebilseydin. bir kraliçenin tabutundan çıkardı, ama ölen kocasının anısını ne kadar çok geri getirdiyse, kalbindeki kan o kadar çok kabardı ve çikolataya dönüştü, sanki oturmak yerine üşüme ve ateşten sırılsıklam koşuyormuş gibi. onun nefesi dolu şafakta geri dönüp onu rahat koltukta ölü bulana kadar, hâlâ sıcaktı, ama bir yılan ısırığından sonra olduğu gibi yarı çürümüş haldeydi, daha sonra, öldürücü sandalye denize atılmadan önce diğer dört kadının başına gelenin aynısı, çok uzaklara. kimseye kötülük getirmeyeceği bir yerde, çünkü vardı. yüzyıllar boyunca o kadar çok kullanılmış ki, dinlenme yeteneği tükenmişti ve bu yüzden herkesin tahtını getiren dul kadının oğlu olarak işaret ettiği sefil bir yetim rutinine alışmak zorunda kaldı. köyün talihsizliği, kamu hayır işlerinden değil, teknelerden çaldığı balıklardan çok yaşıyor, sesi bir kükremeye dönüşürken ve denize doğru baktığında, mart ayında başka bir geceye kadar geçmiş zamanların hayallerini artık hatırlamıyordu. ve birdenbire, tanrım, işte orada, kocaman asbestli balina, dev canavar, gel gör onu, diye bağırdı çılgınca, gel gör, köpeklerin havlamalarını ve kadınların paniğini o kadar yükseltti ki, en yaşlı adamlar bile hatırladı. büyük dedelerinden korkarak, william dampier'in geri döndüğünü düşünerek yataklarının altına sürünürler, ancak sokağa koşanlar, o anda doğuda tekrar kaybolan ve kaldırılan beklenmedik aygıtı görmek için çaba göstermezler. onun bir her yıl felaket, ama onu darbelerle kapladılar ve o kadar büküldüler ki, o zaman kendi kendine, öfkeden salyalar akıyor, şimdi kim olduğumu görecekler, ama kararlılığını kimseyle paylaşmamaya özen gösterdi, ama bütün yılı sabit fikirle geçirdi, şimdi kim olduğumu görecekler, onun yaptığı şeyi yapmak için bir kez daha hayalet arifesi olmasını bekliyorlar, ki bu bir tekne çalmak, körfezi geçmek. ve akşamı, köle limanının girişlerinde, karayipler'in insan tuzlu suyunda büyük anını bekleyerek geçirin, ancak macerasına o kadar dalmış ki, her zaman yaptığı gibi, bakmak için hindu dükkanlarının önünde durmadı. fildişinin bütün dişinden oyulmuş fildişi mandalinalarda, ortopedik hızlarında hollandalı zencilerle dalga geçmedi, dünyayı dolaşıp büyülenen bakır tenli malayalardan başka zamanlardaki gibi korkmadı. brezilyalı kadınların rosto filetolarını sattıkları gizli bir meyhanenin kimera tarafından, çünkü gece, yıldızların tüm ağırlığıyla üzerine çöküp, cangıl, gardenyaların ve çürük semenderlerin tatlı kokusunu soluncaya kadar hiçbir şeyin farkında değildi ve orada, çalıntı teknede kürek çekerek körfezin ağzına doğru ilerliyordu. gümrük polisini uyarmamak için fener açık, her on beş saniyede bir fenerin yeşil kanat çırpışıyla idealize ediliyor ve limana, kanala işaret eden şamandıralara yaklaştığını bilerek karanlıkta bir kez daha insanlaşıyordu. sadece bunaltıcı parıltısı daha yoğun olduğu için değil, suyun nefesi hüzünlü hale geldiği için ve o kadar kürek çekti ki, kendi içine kapandı. aniden kendisine ulaşan korkunç köpekbalığının nefesinin nereden geldiğini ya da gecenin neden yoğunlaştığını bilmiyordu, sanki yıldızlar birdenbire ölmüş gibiydi ve bunun nedeni, geminin akıl almaz boyutuyla, efendisi, ondan daha büyük olmasıydı. , dünyadaki başka herhangi bir büyük şey ve karadaki veya denizdeki herhangi bir karanlık şeyden daha karanlık, üç yüz bin ton köpekbalığı kokusu tekneye o kadar yakın geçiyor ki, sonsuzda tek bir ışık olmadan çelik uçurumun dikişlerini görebiliyordu. lombarlar, motorlardan hiç iç çekmeden, ruhsuz ve kendi sessizlik çemberini yanında taşıyan, kendi ölü havasını, durmuş zamanını, içinde boğulmuş hayvanlardan oluşan koca bir dünyanın yüzdüğü ve birdenbire her şeyin kaybolduğu başıboş denizi. fenerin çakmasıyla ve bir an için yine yarı saydam karayipler, yürüyüş gecesi, pelikanların günlük havasıydı, bu yüzden şamandıraların arasında yapayalnız kaldı, ne yapacağını bilemedi, kendi kendine sordu, belki de olabilir mi diye. o sırada rüya görmüyordu uyanıktı, sadece şimdi değil, diğer zamanlarda da, ama daha önce uyanmamıştı. kendi kendine sordu, şamandıraları baştan sona kadar gizemli bir nefes aldı, böylece deniz fenerinin ışığı geminin yanından geçtiğinde tekrar ortaya çıktı ve şimdi pusulaları bozuktu, belki de hangi kısmının olduğunu bile bilmiyordu. içinde bulunduğu okyanus denizi, görünmez kanalı arıyor ama aslında sığlıklara doğru gidiyordu, ta ki şamandıraların bu talihsizliğinin büyünün son anahtarı olduğuna dair ezici vahyi alana kadar ve teknedeki feneri, küçük kırmızı bir ışıkla yaktı. gözetleme kulelerinde kimseyi korkutmak için hiçbir nedeni olmayan, ancak pilot için yol gösterici bir güneş gibi olacak olan ışık, çünkü onun sayesinde, gemi rotasını düzeltti ve şanslı bir diriliş manevrasıyla kanalın ana kapısına geçti. ve sonra bütün ışıklar aynı anda yandı, böylece kazanlar yeniden hırıltıya döndü, yıldızlar yerlerine sabitlendi ve hayvan cesetleri dibe gitti ve bir tabak takırtısı ve bir defne sosu kokusu vardı. mutfaklar, ve ay güvertelerindeki orkestranın nabzını ve kamaraların gölgelerinde açık deniz aşıklarının atardamarlarının zonklamalarını duyabiliyordu, ama yine de içinde o kadar çok arta kalan öfke taşıyordu ki, kendisinin kafasının karışmasına izin vermiyordu. duygu ya da mucizeden kork, ama her zamankinden daha fazla kararla kendi kendine dedi ki, şimdi benim kim olduğumu görecekler, korkaklar, şimdi görecekler ve öyle bir yana dönmek yerine devasa makine ona saldırmadı, önünde kürek çekmeye başladı, çünkü şimdi gerçekten kim olduğumu görecekler ve itaatinden o kadar emin oluncaya kadar fenerle gemiyi yönlendirmeye devam etti ve rotasını değiştirdi. bir kez daha rıhtıma doğru yöneldi, onu görünmez kanaldan çıkardı ve bir deniz kuzusu gibi yulardan geçirerek uyuyan köyün ışıklarına, fenerin meşalelerine karşı savunmasız, yaşayan bir gemiye doğru götürdü. artık görünmez değil, her on beş saniyede bir alüminyum yaptı ve kilisenin haçları, evlerin sefaleti, yanılsama öne çıkmaya başladı ve yine de okyanus gemisi onun içinde, iradesini takip ederek arkasından onu takip etti, kaptan kalbinin yanında uyuyor, savaşan boğalar kilerinde kar, revirdeki yalnız hasta, sarnıçlarının öksüz suyu, uçurumları rıhtım sanmış olması gereken kurtarılmamış pilot, çünkü o anda ıslığın büyük kükremesi bir kez patladı ve o üzerine yine buhar yağdı ve başkasına ait tekne yine alabora oldu ve yine iş işten geçmişti çünkü kıyı şeridinin kabukları, sokağın taşları, kapılar vardı. kafirlerden, bütün köy korkunç geminin ışıklarıyla aydınlandı ve o, felakete yer açmak için yoldan çıkmak için zar zor zaman buldu, kargaşanın ortasında bağırarak, işte burada, sizi korkaklar, devasa çelik fıçıdan bir saniye önce zemin kırmızıydı ve doksan bin beş yüz şampanya kadehinin birbiri ardına bir baştan bir başa kırılışının kusursuz yıkımı duyulabiliyordu ve sonra ışık çıktı ve artık bir yürüyüş şafağı değil, parlak bir çarşamba öğlenydi. ve kâfirleri ağızları açık, bu dünyadaki en büyük okyanus gemisini ve kilisenin önünde karaya oturan diğerini, her şeyden daha beyaz, çan kulesinden yirmi kat daha uzun ve bazılarının daha uzun olduğunu düşünürken seyretme zevkini kendine verebiliyordu. adı demir harflerle, helalsillaglarla ve yanlarından damlayan ölüm denizinin kadim ve durgun sularıyla köyden doksan yedi kat daha uzun.

bunu çeviren tercüman kör oldu.

bir kaç çevirim var. bu kabus gibi bir şey.