eşek kadar çocukları sınava yetiştirmeye çalışan ana babalar

18 oldu büyüdü devri geçti artık, 30 yaşındaki adam bile kendini tam bir yetişkin olarak hissetmiyor. eskiden insanlar 21 de falan evlenir çocuğu olurdu, şimdi 30 unda millet aile evinde yaşıyor çoğu kişi.

bence burada konu "eeşşşek kadar çocukları( ne kadar çirkin ve nefret barındıran bir söylem. dünyaya karşı bu kadar nefret dolu olmak sağlıklı değil. kendinize bir iyilik yapın ve terapiye gidin. belli ki ileri seviye duygu ve davranış bozukluğunuz var) sınava yetiştiren anne babalar olmamalı.

burada sorun şu: bu cocukları " sınava yetişme " tehdidi ile geren, sistemin kendisi. çocuklar bu sınava sonunda ölüm varmış gibi hazırlanıp, üstüne korkunç bir kaygı ile (daha sınava giremeden) yüzleşmek zorunda kalıyorlar.

sınava girememe korkusu nedir? bu kaygı neden türedi? çarpık eğitim sistemimiz yüzünden. cocuklar 1 dakika geç girse ne olur? 10 dakika geç girse ne olur? geç kalan cocugu aldığınızda ne kaybediyorsunuz? ama cocuk alınmadığında, 1 yılını kaybediyor.

insanın ömründen 1 yıl çalmaya kimin hakkı var? eğitim hakkı nasıl çalınabilir? ne buna bahane olabilir?

simdi bu sorular beni zaten geriyor ve cok sinirleniyorum çünkü burada dümdüz haksızlıklar silsilesi var ve gencecik cocukların hayatlarını askıya almalarına hatta okumaktan vazgeçmelerine sebep oluyor. üstüne yetmiyor, aileleri ve çevreleri sınava giremedikleri için fazlasıyla zorlayabiliyor. sistem bu çocukları alsaydı ne kaybedecekti? peki alınmayan çocuk ne kaybetti?

1 yılı + eğitim hakkı + psikolojisi( sınavı kaçırması sebebiyle cevresi veya ailesi tarafından göreceği zorbalama ve duygusal hatta belki fiziksel istismar yüzünden)

neyse, husus 1 yılı kaybetme riski olunca, üniversite/ lise sınavlarının olduğu günler, hayat duruyor ve her aile işini gücünü bırakıp, cocugunu sınava götürüyor.

aklınıza gelebilecek her sınavıma ailem tarafından götürüldüm. bugün bile sınavım olsa, götürüyorlar. gurur duyuyorum.

yani burada gurur duyulacak bir özen ve sevgi var. bir aile, cocugunun geleceğini düşündüğü için seferber oluyor. hayatının sınavına giren çocugu potansiyel risklerle boğuşurken, evinde uyuyan anne - baba daha kırıcı olurdu. iyi ki götürülüyorlar!

annelik babalık budur.

içeriye çanta, telefon vs almıyorlar. birinin beklemesi lazım dışarıda.
gayet mantıklı bence.