eskiden üzüldüğün şeylere artık üzülmediğini fark etmek

önceden, çok uzak bir önceden değil yaklaşık 2 ay öncesi, biri yapmak istediğim şeylere destek çıkmasaydı çok üzülürdüm. bir burhanın içinde bulurdum kendimi. yapmak istediğim şeyden vazgeçerdim hatta. ama az önce öyle olmadı. bir arkadaşım yapmak istediğim şeye destek çıkmadı ama bu benim umrumda olmadı. 'off napim yani' dedim ve amaçladığım şey için plan yapmaya devam ettim. sanırım bu iyi bir şey, başkaları tarafından bozguna uğramamak yani. ama üzülmememin sebebi o kişiyle eskisi kadar yakın olmamamız da olabilir bilemiyorum. henüz bazı şeyleri tek başıma çözebilecek, açıklığa kavuşturabilecek kadar hayat tecrübem yok.

biliyorum anlattığım şey oldukça saçma ve basit fakat fark ettiğim yeni şeyleri paylaşmayı ve başkalarının anlattıklarını, hikayelerini dinleyip okumayı seviyorum. eğer bu başlık için anlatabileceğiniz şeyler varsa paylaşmanız beni mutlu eder.

t: yazarların eskiden üzüldüğü şeylere artık üzülmediklerini fark etmeleri ile ilgili fikirlerini ve anılarını merak eden şahsın açtığı başlıktır.

bu uzun tanımı tek bir kelime ile özetleyebiliz, (bkz: büyümek).

o bir şey değil, asıl kötüsü şu, eskiden üzülmediklerine şimdi üzülmek.

#2598174
arttırıyorum, eskiden üzüldüğün ve şu anda da üzüldüğün şeylere hissizleştiğini fark etmek. ipin ucunu kaçırmak, duygusuzlaşmak.

evet, bu benim için çok büyük bir başarı diyebilirim.

(bkz: ülkenin durumu)

doğa'nın gidişi eskiden üzerdi ama şimdilerde sadece bir hissizlik kaldı geriye.

(bkz: alışmaya alışmak)

büyüdüğümüzün ve fikirlerimizin değiştiğine işaret.

doygunluk noktası var. insan doyduğu zaman o şeyi bırakıyor. özlemek, sevmek, üzülmek, öfke... o kadar çok maruz kalıyoruz ki bir sabah uyandığımızda artık üzülmediğimizi fark ediyoruz.

daha katmerlisi gelmistir hic degismez.

bir de yıllar geçtikçe üzülme nöronlarımız paslanıp, kireçlenip eski hassasiyetinde çalışmıyor olabilir ya da yeni bir bakış açısı geliştirip harbiden üzülmeme moduna geçilebilir. yani apollonia gibi bir ekstrem kırılma baremleri yaşamak da şart değil. benden örnek veriyim: akşamüstleri bizim mahalleden geçen kalem çakmak tepsisiyle yürüyen inlemeli sesler çıkaran pejmüde kılıklı tam kör bir adamcağız var. her görüşümde içim kabarır ya kalem ya çakmak alırım. kaç paradeyince 3-5 lira bir şey söyler 20 lira verip paraüstü verme derim. kendimce onun halinden doğan üzüntümü legal yolla söndürürüm. yoluma giderim. doğrusu giderdim. bir gün reenkarnasyonla ilişkili düşünürken o kör ve zavallı adamın hitler'in reenkarne olmuş ruhu olduğunu tasarladım. yani hitler ölünce hayatının ne çok kötülüğe yolaçan bir şey olduğu ile yüzleştirildi, büyük utanç ve üzüntü yaşadı ve yeniden bedenlendirilme için kendi cezasını seçip, bu kör adamın berbat yaşam koşulunu seçti. ben artık o adam geçerken eskisi gibi onun için bir şey yapma hissine girmiyorum. hitler geçiyor deyip yüzümü çeviriyorum. bu iyi mi kötü mü bilmem artık.

kaybetmem dediğim en büyük şeyi kaybettikten sonra artık eski şeylere üzülmek çok çocukça geliyor bana. eskiden olsa günlerce ağlamaktan gebereceğim , yemeden içmeden kesileceğim ne olaylar yaşadım ama o kadar da üzülmedim. demek ki üzülmek bile bir lüksmüş.

büyümenin tanımı yapılmış.

bosvermislik anlamındadır.
insanoğlu bu her şeyi yapar..

zamanla azalıyor acısı, zamanla unutuluyor diyelim biz ona.

olgunlaşma belirtisidir. zaten birçok şey yaşanmış, birçok kayıp olmuştur. olgunlaşan kişi, her sorunun bir şekilde geçip gideceğini bildiği için de üzülmez.

çünkü artık yeni dertlerin var ve eskilerine bakıp tam malakmışım ben o zamanlar diyorsun.

yaş ilerledikçe her şeyi değişir insanın, buna üzüntüler de dahil.