evde hep beraber yenilen akşam yemeği

kimi zaman şen kahkahaların atıldığı kimi zaman "onu da sen yap" nidalarının yankılandığı yemektir kendileri.

bazen acıkmış bir şekilde mutfağa girip çorbamı ısıtıyorum, ama diğer yemekleri ısıtmadan yiyebilirim, çünkü hemen yicem*, açım. sonra o da ne? ocak sesini beklermiş gibi arkadan ailenin diğer üyeleri geliyor mutfağa; şunu da ısıtalım, salata yapalım, sofrayı kuralım, bunu da koy sofraya.. 10 dakikada yiyip kalkacağım eylem 35 dakikalık bir festivale dönüyor.

bazen de tam tersi, kulak kalabalık sesler istiyor, gözler kalabalık arıyor. cümbüş, sohbet, muhabbet; yemeğin tadı öyle çıkıyor. sofra o zaman sofra oluyor.
ama genelde ilk yazdığım paragraf söz konusu bende.