evden dışarı çıkmayı istememek

taş oldum, duvar oldum.
duvardaki tablo, dolaptaki biblo oldum.
perdeye korniş oldum.
kapının önüne çıkınca
far görmüş tavşan oldum.
ben artık evin bir parçası oldum.

bir derdim var, küçük bir şiirle anlattım size. evden hiç çıkasım gelmiyor. bir yıldır her şart ve koşulda yürüyüşe giden ben bir haftadır balkona bile çıkmadan oturuyorum. köşe yastığı gibiyim. bedenimi koyduğum yerde kalakalıyorum birinci yılı doldurduğumuz pandemi günlerinde içinden canı çekilmiş gibi günboyu uyur oldum.
bu umutsuzluktan çıkmak için ne yapmalı bilmem ama bu böyle gitmemeli ondan eminim.

rahat koltuktan niye kalkalım ki
başlık ne acaba ?

günlerce evde kalabilirim, kalıyorum da. şu su ve yoğurt bitmese her şey daha iyi olacak.

psikoloji dünyası bunun bir bunalım habercisi olduğunu iddia etse de , temizlenmiş güzel kokan ve düzenli evimde günlerce hiç dışarı çıkmadan zaman geçirmeyi paha biçilemez buluyorum.

her an yatağım beni çağırırken üşeniyorum bazen dışarı çıkmaya.

havaların soğumasıyla beraber gittikçe çoğalan his.

evde kalınca sıkılıyor, dışarıya çıkmaya üşeniyorum.

keza evde durmak istemiyorum çünkü düşünmeye bolca vakit ayırıyorum beynimin çalışmaması için dışarı çıkmam gerekli.

üşengeçliktir. üstümü değiştirip saç baş yapmak zulüm gibi geliyor bana. hele o sütyeni giy çıkar amaannn. neyseki kış geldi giymeme gerek kalmadı. ceket atıyorum üstüme kamufle oluyor.
onun dışında seviyorum ya evde takılmayı. her şey rahat ve elimin altında.
bu yaz yine baya çıktım dolaştım önceki yazlar mesela dışarı çıkmadığım için cildim beyaz kalırdı. *

içine kapanık insanlar tarafından ortaya çıkan bir konudur.

göğüslerini kamufle etmek zorunda değilsin #dopaminendorfin zira göğüs insan vücudunda doğduğundan beri var olan bir uzuv herkeste var ne kadar büyük ya da küçük olduğuyla sadece şekilci insanımsılar ilgilenir.

bunun bunalımla ya da depresyonla alakası olmadığı durumlar da olabilir. dışarı çıkacaksam gerçekten değmeli. yaz akşamları cidden güzel oluyor en kötü bi yerlerde oturup bi şeyler içmek. fakat kışın o kadar anlamsız geliyor ki. evde iki kişiyiz çayımız kahvemiz var, bi şeyler izliyoruz, muhabbet ediyoruz. pazar akşam bu saatte hadi bi şeyler içmeye çıkalım diyor arkadaşım. çoğu zaman reddettiğim için arada tamam diyorum mecburen. sahile iniyoruz, bi mekana oturuyoruz. yemin ediyorum bizim evden daha sakin ortam. 2-3 masa, kafa şişiren müzik. abi hiçbi anlamı yok ya. üstelik 1 fincan salepe 20 lira ödemek de cabası. evde vakit geçirmek insanlara neden bu kadar zor geliyor anlamıyorum.

evden dışarı çıkmak kaç dolar? biliyor musun sen?

çoğu zaman bana da geliyor bu istek.

eğer dışarı çıkmamı illaki gerektirecek bir durum yoksa tercihim hep evde kalmaktan yana oluyor.

yemin ederim çöp bile benden fazla evden çıkmıştır.

nasıl çıktım bilmiyorum, uyku sersemi yanlış montu giymişim. bugün de ormancı olarak dolaşacağım.

ben de hiç istemiyom evden çıkamak.

belirli bir süre evden çıkmadıysanız bir süre sonra çıkmanın manasız göründüğü durum. ama her ne kadar iş güç olmasa bile bir nedeni yokkende çıkıp yürüyüş yapmak gerekir bence.

ücretsiz gidebileceğim hiç bir yer yok. şimdilik sokakta öylece yürümeye para vermiyoruz. yakında ona da fiş keserler asfaltı eskittin diye.

sayın modlar allah rızası için şu başlığı düzeltin. denk geldikçe anksiyetem tutuyo, tahtaya tırnak sürtme sesi duymuş gibi oluyorum, lütfen yaa..

edit: çok teşekkür ederim. başlık taşıyan elleriniz dert görmesin. başlığın önceki hali: “evden çıkamak istememek” şeklindeydi.

pandemi başında insanlar ölümden korkuyordu ama son yapılan açıklamalar ile grip düzeyine indirgenmiş bir covid 19-omicron olduğunu düşünüyorum. bu durum bir çok insan için eksik aldığı önlemleri tamamen bırakmak demek.

3xbiontech olmuş olsam da omicron'un uzun vadede ne gibi etkilerinin olduğunu henüz bilmiyoruz. ekonomik nedenlerle omicron için pandemiyi bitirecek varyant fikri seslendiriliyor. aşılı olmayanlar hastaneye düşüyor aşılı olanlar ayakta geçiriyor da aynı şekilde dillendiriliyor ama gerçek durumun tam olarak ne olduğunu kimsenin bildiğini sanmıyorum.

sürü bağışıklığının bir kısmı da toplumun en az %85 kadarını aşılamakla ilgili. bu sayıdan sonra ölen ölür kalan sağlar bizimdir anlayışı hakim bana göre.

özetle herkesin kendi canı kendi kararı.