evden çıkmak istememek

elimden gelse sonsuza dek yapacağım eylem. sevgili kedicimle bir battaniyeyi bütün gün paylaşıp yataktan çıkmadan pencereden gökyüzünü seyredeceğim. yağmur yağarsa sezen aksu açacağım. güneş açarsa yemek yapacağım. o kadar yorgunum ki, dinleneceğim.

fizikselden çok zihinsel ve duygusal yorgunluk içinde olduğum için şu aralar tatil günlerimde yaptığım yegane şey

önümüzdeki on gün boyunca evde olmama neden olacak isteksizlik. yatak, eşofman, kitap ve bilgisayar ile geçecek günler hoş gelmiş bulunmakta..

son zamanlarda parasız olduğum için kendimi evde kalmayı sevmekle kandırıyorum. dışarıda arkadaşlarımla kafeye oturmak yerine, evde çay yapıp otururum deyip çıkmıyorum.

her şeyin alt üst olduğu bir belirsizlik içinde olduğum için bir yılgınlık yorgunluk var bu yüzden evi bıraktım odamdan dışarı adım atasım yok.

dipsiz bir kuyuya dönüşüyor zaman içinde. başlarda konfor alanı gibi geliyor terk etmek istemiyorsun. sonra çıkmak istesen de o gücü bulup harekete geçmek epey güç oluyor. bu bazılarında sosyalleşme ayağında yaşanırken bazılarında da markete gitmek gibi sıradan ve zorunda olduğunuz bir iş için bile söz konusu olabilir.

içinde bulunduğum eve göre değişiyor. bazı evler var canavar ev filmindeki gibi yutuyor ve o seni kusana kadar da çıkamıyorsun içinden. bazıları var ki içinde birkaç dakika bile kalsan daralıyorsun ve gitmene çok rahat izin veriyor o evler. genelde kırklareli de yaşadığım evler beni evden kovar ve ben sokakların efendisi gibi bir oraya bir buraya yürüyüp dururum orada. edirne'de durum biraz değişiyor. bir de evi paylaştığınız kişilere göre veya evde yalnız olma olasılığınıza göre değişir.