evine yazıcı alan insanlara ne olduğu sorunsalı

hala vardırlar ama çaktırmazlar. çünkü toner ve kağıdın ne kadar olduğunu hesap etmeden her önüne gelen onlardan çıktı almalarını ister. saklanıyorlar bir yerlerde..

kartuşları bitince depresyona girdiler.

yazıcı evde yatıyor,ben yine kırtasiyeye gidiyorum işim olunca.
para çıkarmayı seviyorum sanırım.

şirketler parayı yazıcıdan değil toner ve kartuştan kazanır. millet de çakmasını alır. hatta orjinal kartuş verirsin, adam sahtesiyle değiştirir doldururken.

yani cancağızım ekran görüntüsü, elektronik imza, email, mesaj hepimizin her an üzerinde taşıdığı teknolojilerken yazıcı dediğin 2000'lerle beraber bitmiş dertli bir furyadır. iyi de olmuştur. millet kartuşla aynı paraya geliyor diye her kampanyada yenisini alıyor, bir sürü çöp üretiyordu.

aldığından beri hala çıktı alamıyordur zira mac uyumlusunu almayı bilememiştir üstüne bir dünya para verip ara kablolar da edinmiştir ama nafile.
“bir gün çıktı alma”umudumun simgesi olarak masa üstünde yer kaplıyor şimdilerde.

makina bazanın altında yatıyor. lazım olduğu zaman da kullanılmıyor. kartuş kaç para haberiniz var mı? fotokopiciye giderim daha uygun olur. bir de eskiden içinde kağıt sıkışacak olursa parmaklar eğilip bükülerek makine içine girip boya olmaktan kurtuldu. ama yalan yok scan özelliğini seviyorum. çizimlerin fotoğrafını çekmektense taratmak daha net görüntü veriyor.

haydaa ne oldu benim yazıcıma ya? bir gün uyandık ve son kez yazıcımız olduğunu fark etmedik. hayır nereye gitti acaba? o evre silinmiş bende. hadi bakalım bugün de bunu düşüneyim. az derdim vardı sanki.

bizim evdeki duruyor hala babamın bilgisayarının yanında. kullanırız da hala varsa çıkartılacak bir şey halledelim*.

ben tanklı olanlardan aldım. yazıcı ile birlikte 18.000 sayfa basacak mürekkep de içinde hediye geldi. öğrenci olduğum için kağıt kürek çok işim oluyor ve yeni nesil gibi ekrandan çalışamıyorum.

edit:

3d yazıcıların makul fiyatlara inmesini bekliyorum. ilk işim adriana lima yapıp karşıma koyacağım. şişme sevgili hesabı.

kartuş bitti aşkımız bitti bebeğim.

bizim bir tane vardı. herhalde kendisi üretilen ilk yazıcılardan biriydi. tabii abarttım biraz, ikinci nesil de olabilir. neyse bu arkadaş öyle saçma metotlarla çalışıyordu ki ben onu çalıştırmak için uğraşırken "hadi bu böyle çalışıyor da sen nasıl keşfettin lan?" sorusunu duymuştum.

yazdır tuşuna bastıktan sonra mürekkep haznesinin kapağını açıp kapatmak, ardından kağıt koyulan sürgülü kısmı itip çekmek ve kağıdı yerinden oynatmak, son olarak da üstteki kağıt tutucu aparatı kapatıp açmak gerekiyordu. resmen yazıcıya egzersiz yaptırıyordum. tüm eklemleri oynatmak gerekiyordu. taaa o zamandan belliymiş fizyoterapist olacağım.

yine de bir şekilde yuvarlanıp gidiyorduk. ama bir gün.. kağıdın %30'luk kısmını boydan boya siyah çıkarmaya başladı. ne yaptıysak düzelmedi. o gün onunla vedalaşırken bir yemin ettim. sen, dedim. sen benim ilk ve son yazıcımsın. elveda.

yazıcıyı dolabın üstüne kaldırdım. bana ne oldu derseniz hem yazıcım işe yaramadı hem de bir takım tatsız atanamama olaylar yaşadım.

bir şey olmadı oturuyoruz öyle evde, bu arada kartuşa para yetişmiyor artık dışarıdan bastırıyoruz çıktıları o yüzden

bir başlığa bir gün "buyrun benim" yazacağım hiç aklıma gelmezdi, kısmet bu başlığaymış. alalı epey oldu hp marka lazer yazıcı, hala kullanıyorum. çalışma masamın yazıcı için özel bir bölmesi var, çekmece gibi hareketli alt kısmı, orada duruyor, çıktı alacağım zaman çekiveriyorum ileri.

heee sahi, çıktı isterseniz çıkarttırttırttırmammm. *

anaokulundan önce almıştık, kartuşu bittiği günden beri evin bir köşesinde durur. yazık, acaba üzülüyor mudur? :(

çünkü etraf beleşçi dolu. kartuş toner düşünmeden her türlü yazıcılık iş için kapımın çalınmasından bıkıp sattım açıkçası. 1-2 sayfa da değil 30-40 sayfa için bile çıktı istenilmesi patlama noktam oldu.

bu güzel bir sorunsal. bilgisayar kullanımının evrilişiyle ilgili bir tez konusu bile çıkabilir buradan. şu an bir çoğumuza gereksiz gelen bu eylem o zamanlar gayet revaçta olan bir tutumdu.

benim gibi evden çalışan ve okula giden bir çocuğu olan insan için gayet normal bir durum.