farklılıkların yalnızca dış görünüşte olması

bir arthur schopenhauer tespitidir.

insan kavramına takıntılı bir olarak bunu zaten mahlasıma da yansıttım. yüzyılı aşkın süredir kullandığım mahlasta somut olarak insanlardan hoşlanmadığımı ve soyut olarak insan fikrinin ulaşılması gereken bir mertebe olduğunu söyledim durdum. bunu neden yaptığımı da bilmiyorum açıkçası.

insan olarak fiziksel farklılıklarımız bariz. saçlarımız, boylarımız, ten rengimiz, göz rengimiz derken oldukça farklıyız birbirimizden. bu fark ise sadece şekille ilgili soyut bir detay aslında. çünkü bu anlamsız ve üzerinde durulmasına gerek dahi olmayan bir fark.

içeride ise birbirimizin aynısıyız. çünkü insan mutlu olması için tasarlanmış bir makine değil. eğer mutluluk hissini uzun süre boyunca duyuyorsa makinenin ayarlarında bir sorun var demektir.

bütün fiziksel farklılıkların ötesinde insanlar içlerinde birbirinin tıpatıp aynısı. sadece acı ile dolu kadim zamanlardan kalma bir küp gibi insan. zavallılığını başkalarına uyguladığı şiddetle baskılayan ve iyilik kisvesi altındaki bir kötülükle maskeleyen ve durup dinlenmeden acı çeken bir varlık.

arthur schopenhauer bu konuyu şöyle anlatmış aslında:

“farklılıklar yalnızca dış görünüştedir. iç dünyada böyle bir görünüşün çekirdeğinde, herkeste aynı şey yatar: eza ve cefa içinde yoksul bir komedyen.”

diyalektik diye bir şey varsa ki var, insanın dışının içinden bağımsız olması mümkün değil. e biz de elimizde neşterle gezmiyoruz, ya da insanlar kesmece değil ki açıp bakalım.

iyi ile kötü, ileri ile geri arasındaki farkı normalleştirmeye dönük bu tip tespitler bana bir şey kazandırmıyor. ne yapalım içi aynıysa? emre belözoğlu da saha dışında harika bir insan, yersen.

mesele acı çekmekse, ben acı çekince daha insan olmaya çalışırım, beriki "sevdiği" kızı bıçaklar. ben aynı falan değilim onunla.