fazla değer vermenin enayilik olması

fazlaca abartılı değer verdik galiba bugun enayi olduğumu anladım. artık enayice oldum.

enayilik değildir. saflıktır. karşılıklı olacağını sanırsın ama o senin gözlerinle sana bakmıyor. bu konuda da suçlu değil. sanıldığının aksine sen fazla abartıyorsun. ve bu abartmaya darılma gücenme ama ödül bekliyorsun.
oysa o gayet nötr bakıyor sana.
birisini o kadar gözünde büyütürsen hayalkırıklığın da büyük olur. tamam etkilendin beğendin ama bir geri çekil. biraz uzaktan bak. aklını yitirmeden bak.
saçmalamadan bak. fazla değer vermek diye bir şey yoktur. abartmak vardır.

varsın enayilik değer verende olsun. bence enayilik size değer veren birini kendi elinizle kaybetmek.

sınırı bilmemek her şeyde sizi geriye atar. bazen fazlalık bazen azlık. sınırınız olsun ki kimse onu kolay kolay yıkmayı göze alamasın. ben yapamadım şimdiye kadar. bundan sonra deneyeceğim. herkes için çabalamak gayet yorucu

değer verilen insanların, sevildikleri için karşı tarafın sessiz kalması.

insanın kendi kendini enayi yerine koymasıdır. bu da kişinin benliğine içkin bir takım ihtiyaçlarından dolayıdır.
insanların belirli ve belirsiz olmak üzere iki ana türde değeri vardır. bu kendiliğindendir. doğuştan genetik nitelikler ve yaşam sürecinde sarfedilen toplumsal zaruri emek, insanın değerini belirleyen faktörler bunlardır. bizler, anca lafın gelişi değer verebiliriz kendimiz dışındaki kişilere. insan kendini tartıyordur aslında, neye ne kadar değer vermesi gerektiğini hesaplamaya çalışırken. mantıksızlıktan kaynaklı bir kibre kapılmamalı hiçkimse. hiçkimseye değerini biz vermiyoruz.

(bkz: beni bir peçete gibi kullanıp atamazsın)

enayilik fazla değer vermekle değil değer verilen kişiyi yanlış seçmekle ilgili. yani dozaj değil burdaki sorun. yoksa fazlaca kıymet görmeyi hakkeden birileri mutlaka vardır.

öyledir öyle. fazla değer verince sizi cepte görüyorlar.

fazla değer vermekte bir sorun yok. önemli olan önce kendine fazla değer vermek. sen kendine değer vermezsen kimse sana değer vermez. naçizane..

aslında bu değer duygusunu yaşarken her şey çok hoştur, ta ki karşındakinin sana biçtiği değeri fark edene kadar.

enayilik değildir. o değerin kıymetini bilmemek ise enayiliktir.

neye göre kime göre ? sen değer veriyosun diye aynı şeyi karşı taraftan beklemek kadar bencilce bi şey de yok bence. böyle saçmalık da duymadım. birini seviyosun birlikte olmak istiyosun ya da arkadaş olmak istiyosun bi sebepten ya da sebepsiz. o da senle aynı düşünmek ve hissetmek zorunda mı ? bu karşılığı almak senin hakkın olduğunu nerden çıkarttın ? onun sana aynı değeri vermediğini bilerek hala değer veriyosan ve buna enaylik diyosan neden değer vermeye devam ediyosun ? duygularına söz mü geçiremiyosun ? takıntı mı yaptın ? üzgünüm ama dostum hayat seni beklemez, karşındaki sana değer vermeyen de beklemeyecek devam edicek tıpkı hayatın devam ettiği gibi. ama bu gidişle sen orda takılıp kalıcaksın sanki ?

asla böyle olduğunu düşünmüyorum. ve hala bir insanı en içten duygularla sevilmesi gerektiğini düşünüyorum. sen elinden geleni yaparsın ve karşının duyguları onu ilgilendirir. ınsanları severken rahat bırakın ve sonucunda kazanan ya da kaybeden siz değil, o olacaktır.

maalesef enayilik sayıyorsunuz bunu yaşadıgınız için üzgünüm ama sen değer vermezsen o değer vermezse hepimiz saygısız bencil evlatları oluruz.
kaybettik mi evet. çok sömürdüler çok kırdılar ama siz değer vermeye devam edin.
insanlıktan çıkmayın.

karşılığında birşey bekleniyorsa şayet evet; enayilik. ancak karşılık beklemeden, kendi içinden geldiği şekilde hareket ediyor ve ona göre davranılıyorsa, işte o zaman yüce gönüllülüktür.

zira birey, değerinin bilinip bilinmemesini de beklemeden, sadece içindeki duygular ve salt insan sevgisi gereğince böyle davranır. enayilik olarak algılaması ise toplumumuzda; her şeyin, bir karşılığı olması gerekliliği gibi maalesef genel geçere dönüşmüş bu düşünce dolayısıyladır. hal böyle olunca, çoğu insan, sırf enayilik algılanmasın diye, değer vermekten vazgeçme noktasına geliyor. bazıları da benim gibi, bu benim benliğim ve mizacım, deyip, o noktada, burnunun dikine gidiyor. gitmeli de. kendimiz olamayacaksak ne için var olacağız ki?..

bile bile lades. verme değer madem. zorla mi? enayilikmis. hiç de sevgi bazlı görünmüyor.

fazla değer vermek değilde karşılığını görmediğin halde buna devam etmek enayilik.

değer verme konusunda dünyevi olarak konuşacak olursam, kendinizin üzerinde kimseye değer verilmemeli gene aynı şekilde kimsenin üzerinde kendinize değer vermemelisiniz. her konuda olduğu gibi bu konuda da denge önemli.