filmlerdeki mesaj kaygısı

hiç hoşlanmadığım şeylerden biridir.
yönetmenin filmdeki esas adamlara söylettiği ağırımsıtrak sözler, arka fonda çalan dramatik müzik eşliğinde sahnelenen dram sahneleri, bak bu adam iyi adam ve iyi adamlar iyi kararlar alır tarzı sembolizmle karışık dayatmalar beni yorar.
özetle ne düşündüğümün bana bırakılması tercihimdir.

(bkz: filmlerde modernizm, postmodernizm ve metamodernizm)

hiç gelemem. didak didak dikte/mesaj kokan hiçbir şeye gelemem; ne film, ne resim, ne oyun ne de başka bir sanatsal şey. propoganda/slogan filan da çekemem.

cem yılmaz filmlerinde sıkça karşımıza çıkan durum, her 10 replikten 8'i meşaj.

filmini yap bırak , beğenirsem izlerim elal oşdın derim, begenmezsem kapatırım yemişim senin subliminal mesajını...