filozof olmanın çok da zor olmadığı gerçeği

filmlere ve dizilere bakınca ortaya çıkan gerçek.

özellikle dizilerde bu gerçek küt diye karşına çıkıyor.
yeri geliyor bir kuşçu,
yeri geliyor bir balıkçı,
yeri geliyor bir şarapçı…

hafif kır saçlı olacaksın biraz da sakalın olacak.
sonra konuşurken kafanı kaldırıp biraz uzaklara bakacaksın veya denize doğru.
ara ara hikayeler anlatacaksın.
işte bir gün vezirim biri diye başlayabilirsin…
bazen aforizmalar uyduracaksın.
olursun işte filozof.

üst tanımda söz konusu kişiler topluma filozof diye tanıtılan kişiler değildir. yalnızca hayatın bir noktasında hiç beklemediğin insan sana doğru yolu gösterebilir teması işlenmiştir. derin karakterleri de sürpriz kişilerle kurgulamışlardır. gerçek hayatta bu tür şeylerle de pek karşılaşılmaz. karşılaşılsa bile o kişiler filozof diye vasıflandırılmaz. bildiğimiz manada filozofluk öyle birkaç gizemli söz, birkaç hayat tavsiyesi ile falan mümkün olabilecek bir şey değildir.

filozof kendin olabileceğin bir şey değil, ilan edileceğin bir şey. batılı, filozof ilan etmeye çok yatkındır; bizim hatip, siyasetçi, hoca, yazar dediğimiz adama filozof eklentisini getiriveriyorlar hemen. biz türk insanı çok özgüvensiz olduğumuz için, 'bizden filozof çıkmaz moruk' deyip kimseye yakıştıramıyoruz bu sıfatı.

(bkz: her sarhoş müstakbel filozoftur)

edit : şimdi beğenince hatırladım, bu düşünceyi aklıma sokan kuzguncuktaki vişne idi, hakkını vereyim.

bilgi sever bilgi sevgisi ya da bilgi sevdalısı gibi anlamları dizilerdeki tırt karakterlerle bağdaştırmak ve ne kolaymış demek oldukça fazla kemiği sızlatmaktan öte değil. ancak çok da zor değil kısmına katılmamak da mümkün değil zira bilgiyi sevmenin nasıl bir zorluğu olabilir? her sevgi türü gibi kendi standartları mücadeleleri vardır. işin en güzel tarafı ise hiç bir zorunluluk yoktur.