41.
“bir delikanlının hatırladığı şeyler çok gariptir. çünkü, ben doğduğumu hatırlamıyorum. ilk noelimde ne aldığımı da hatırlamıyorum, sonra ilk kez ne zaman pikniğe çıktığımı da bilmiyorum ama dünyadaki en tatlı sesi duyduğum anı çok iyi hem de çok iyi hatırlıyorum”
gibi bir repliğe sahip kült film.
jenny‘nin, forrest gump’ın duygularını her seferinde manipüle edip hayatına bir girip çıkması ve sonunda çocuğu gump’a itelemesi kadınınların kalbînin olmadığını gösterir!
devamını gör...
42.
skyler white düşmanları ve jenny düşmanları aynı kişiler. gelmişler.
filme gelecek olursak kimse silah zoruyla forrest gibi şanslı piçe jennyi sevsin demedi.
jenny hayatını istediği doğrultuda yaşadı. iyi kötü bunun sonucunu da gördü. peki ya forrest ortalama alti bir insandı. ne dünyayı sorguladı ne de değiştirmeye çalıştı. ortam neyse ona uydu. o yüzden başarıları da değersiz. jenny ise özgürlüğün bedelini hayatı ile ödedi.
klasik bir amerikan filmi sevisgen kadın, gözlüklü ve şişman adam ölür.
filme gelecek olursak kimse silah zoruyla forrest gibi şanslı piçe jennyi sevsin demedi.
jenny hayatını istediği doğrultuda yaşadı. iyi kötü bunun sonucunu da gördü. peki ya forrest ortalama alti bir insandı. ne dünyayı sorguladı ne de değiştirmeye çalıştı. ortam neyse ona uydu. o yüzden başarıları da değersiz. jenny ise özgürlüğün bedelini hayatı ile ödedi.
klasik bir amerikan filmi sevisgen kadın, gözlüklü ve şişman adam ölür.
devamını gör...
43.
hayatta kısa molalar vermek istediğiniz anlar olur ya, dünyadan kaybolmak, her şeyden ve herkesten soyutlanmak, arınmak...
tam olarak böyle zamanlarda sığındığım filmlerden biri.
ne zaman kendi kendime bi şeylere küssem, inancımı yitirsem `forrest` geliyor aklıma.
seçimlerinin sonuçları, koştuğu yollar, aştığı engeller, duruşu, azmi, birçok insan gibi bana da ilham veriyor. jenny'yle arasındaki kopması imkansız bağ hele, sonunu bildiğim halde, merakla kendini izletiyor.
masumiyete olan inancım sallansa bile bu film, bana tüm bunları yeniden hatırlatıyor.
kendini rüzgara ve akışa bırakmış saf bir beyaz tüy; hepimizin hayatında olduğuna, görmesek bile bir yerlerde özgürce uçtuğuna inanıyorum.
bir gün çıkıp önümüze düşer belki, kim bilir?
tam olarak böyle zamanlarda sığındığım filmlerden biri.
ne zaman kendi kendime bi şeylere küssem, inancımı yitirsem `forrest` geliyor aklıma.
seçimlerinin sonuçları, koştuğu yollar, aştığı engeller, duruşu, azmi, birçok insan gibi bana da ilham veriyor. jenny'yle arasındaki kopması imkansız bağ hele, sonunu bildiğim halde, merakla kendini izletiyor.
masumiyete olan inancım sallansa bile bu film, bana tüm bunları yeniden hatırlatıyor.
kendini rüzgara ve akışa bırakmış saf bir beyaz tüy; hepimizin hayatında olduğuna, görmesek bile bir yerlerde özgürce uçtuğuna inanıyorum.
bir gün çıkıp önümüze düşer belki, kim bilir?
devamını gör...