galiba kayboldum hissi

erkeklerin genelde otomobil kullanırken yanlış yola girmesi ve kaybolması ile oluşan hissiyat.

psikolojik olarak son zamanlarda hepimizin ortak hissi olabilir. günler, saatler her şey aynılaştı sanki ve bu karmaşada kaybolmuş gibi hissetmek..

bu düşünceye sahip bir kişi o an araba kullanıyorsa önce müziğin sesini kısar, arabanın hızını düşürür, sonra nereye gideceğini düşünür eğer ne yapacağını bulamazsa yavaşça yoldan geçen birine adres sorar.

radyonun sesi azaltılır ve gözler hafif kısılarak etraf süzülür.

kaybolduğunu hissettiğin anda arabadaysan radyonun sesi kısılır, yolda yürüyorsan telefondan müziğin sesi kısılır. sanırım bu olay psikolojik.

kendi memleketimde bile başıma gelebilen histir. yaşadığım şehir "büyük şehir" niteliğine sahip olmamasına rağmen kaybolmuş gibi hissediyorum arada. önce çok dikkat çekmeden etrafı şöyle bir yoklarım ama genellikle heykellerden veya dükkânlardan çıkarırım.*

yolda olursa iyi illa tanıdık bir yol çıkar diyerek dümdüz devam ediyorum. ama bir binanın içinde kaybolmak hastane vs. en büyük fobilerimden olabilir.

esenyurt'a ilk gelişimde metrobüsle geldiğim için esenyurt'u e5'te gördüğüm gibi bir yer zannediyordum. gerçekten esenyurt'a gittiğimde ise eyvah kayboldum dedim ama galiba'sız. iyi haber: zamanla geçiyor. kötü haber: keşke geçmeseydi, alıştığını kabullenmek daha zor geliyor.

ben olayı tamamen mental anladım. yön bulma becerim iyi olduğu için hiç kaybolmadım ve o hissi de yaşamadım. bir de içsel olarak yönümü bulsam...

kilometrelerce fazladan yol yapmaya sebep olur. bu aralar hep o histeyim. ancak 1 km çapımdaki yerleri öğrenebildim. navigasyon olmasa evi bulamam. tamam mübalağa ettim ama bulmam saatler alabilir. ayrıca navigasyon zihinsel haritanın ve yön hafızasının katilidir arkadaşlar. neyse ki çevre yolunu öğrendim. yeni yerlere oradan gidiyorum. biraz sol kulağı sağ elle göstermek gibi oluyor ama olsun. bu da bir şeydir.
kırk yaşından sonra yeni bir şey öğrenmek

müge anlı mı tercihin esra erol mu
hangisine haber verelim seni bulması için

hayatta hep yaşadığımdır ve evet kurtuluş ankara'da bir mahalle sadece. kendimi yok etmek bu kadar uzun sürmemeliydi. kaybetmek bu kadar kolay olmamalıydı. bir süre sonra direnmeyi bıraktım gerçekten. artık sadece bakıyorum boşluğa. bir hafta önce filan tanıştığım bir kız bu şehre yabancı mısın dedi neden dedim istasyonun adını bilmiyorsun da dedi. arkadaşım da hemen beni savundu işte yok bilmiyor değil aklına gelmedi sadece dedi. ikisi de bilmiyor ki zihnim ölüp gidiyor ve ben artık hatırlamak bile istemiyorum mahallelerin isimlerini ya da tanıştığım kızların isimlerini nereli olduklarını filan. ama bir kıvılcım çaktı içimde yok olmayı başardığıma dair.