geceleri gelen pişmanlık ve yaşamdan soğuma hissi

neredeyse her gece yaşadığım durum. saat 22:30 gibi yatağıma geçer, bir şeyler okurum. sonrasında boş boş tavana bakmaya başlarım. bilgisayardan birkaç şarkı açarım spontane. işin kötü yanı ise sürekli olarak depresif şarkılara denk gelmem. her neyse! başucumdaki sigara paketinden çıkardığım sigarayla süslerim dudaklarımın kenarını. dalar giderim uzaklara, sokak lambalarına, gökteki yıldızlara. yaptıklarım ve yapmadıklarım, pişmanlıklarım, hatalarım, kalp kırıklıklarım ve bilumum üzgün anılarım canlanır gözümde. bir anda yaşama dair tüm hevesimi yitiririm ve yarının-yarınların güzel olmayacağını, daha da berbat olacağını bildiğim halde, güzel yarınlara uyanma umuduyla başımı yastığa koyar ve uyurum.

tüm gün mutlu olsan bile bir anda üzerine çöken depresyon halidir zevk aldığın her şeyden uzaklaşmak sadece yalnız kalmak çoğunlukla ağlamak istersin fakat aile evinde olduğunu fark ederek düzelmeye çalışırsın

aslında hep var olan hissin yalnız kalındığında peyda olmasıdır.

gün içinde söyleyemediğimiz, yapamadığımız, en bütün olarak yaşayamadığımız şeylerin geceleri tek başımıza kaldığımız zaman aklımızı kurcalaması olayıdır. çokça yaşayıp hâlâ düzeltemediğim bir gerçek.

yaşamdan soğuma değil, yaşamı sorgulama hissidir o. ufaktan gürültüler kesilip, müziğin sesi solarak kaybolmuşsa, bir sonraki keyf verici aktiviteyi yapaak dermanın kalmamış, dinlenme moduna geçiyorsan, işte o ara vicdan yol bulup koyar masaya gerçekleri... bir bir anlatır hakikatleri yüzüne çemkirircesine... hak verirsin, ama yediremezsin, konduramazsın, zor gelir vicdanın doğrularını kabul etmek.. çünkü akabinde bir sürü yeni sorumluluk ve külfet koyacaktır hayatının bir yerlerine.. tembelsindir, rahatını keyfini bozamassındır...