geceye acı bir anı bırak

bir sabah uyandım saat 6-7. annem içeride ağlıyor. o sabah ablamın lise sınavı vardı. sınava yetişemedi sandım. meğerse bir gecede hayatımız mahvolmuş. o gün ağladığım kadar bir daha ancak ailemden biri ölürse ağlarım. psikolojik çöküntü... mahvolmuş bir ergenlik... kabus gibi geçen yıllar...

1 yıl kadar önce öğrencim olmuş ve 2 ay kadar bir süre birlikte çalışmıştık. sonrasında depresyon sebebiyle derslere (ki viyolonsel derslerine başlama nedeni de aslında bu depresif halden kurtulma çabasıydı) ara verdi. ara sıra haberleşiyor ve durumunu kontrol ediyordum. sonra bir gün mesaj atmasıyla ay sonunda yeniden derslere başlamak üzerine konuşup anlaştık. ertesi gün alakasız başka bir arkadaşın hikayesinde hayatını kaybettiğini öğrenip ilk şoku yaşadım. o arkadaşla bağlantı kurduğumda ise ikinci şok geldi. benimle ileriye dönük ders planı yapan öğrencim o günün gecesinde intihar etmişti.

dedem vefat etmeden hemen önceki günün sabahında kendisinden helallik almam gerektiğini düşünmüştüm. konuşacak halde değildi. yemek bile yiyemiyordu. bir zamanlar güçlü kuvvetli, tuttuğunda titreten adam şimdi birilerinin ağzına kaşıkla su damlatmasına muhtaçtı. o sabah gitmeden, annemler başında onunla ilgilenirken bana hakkını helal etmesini istedim. bende çok hakkı, çok anısı vardı. tek kız torunu olmam sebebiyle beni çok severdi. bu soruma karşılık bana o an çaresizce sadece kafa sallayabilmişti. okuldayken de zaten vefat haberini aldım. eve geldiğimde buz gibi bedeni salonun ortasında uzanıyor, cenaze işlemlerinin başlamasını bekliyordu.
bu gece fazlasıyla özledim onu.

2-3 sene önce kullandığım telefon ile babamın o dönem kullandığı telefon aynıydı. aynı model, aynı renk telefon kullandığımız yetmiyormuş gibi aynı kılıfı da kullanıyorduk. her evlat gibi ben de telefonumda babamı "babam" diye kaydetmiştim. neyse babam bir gün markete giderken kendi telefonu diye benim telefonu almış. durumu farkedince ben de babamın telefonundan kendimi aradım. "baba kendi telefonun diye benim telefonu almışsın" deyip haber verecektim.

babam marketin içinde birden bağırmaya başlamış "babam ariyor" yazısını görünce. allah allah bu nasıl olabilir? diye bir yandan bağırıp bir yandan ağlayıp bildiği tüm duaları okumaya başlamış. (annem anlatıyor).

rahmetli dedemi kaybedeli 19 sene oluyor. babam, "babam ariyor" yazısını görünce duygulanmış adam napsıın. kolay değil. öbür taraftan babası arıyor.

biz tabi kendi aramızda baya bi güldük bu olaya. derinlemesine düşünüp kafa yorunca trajikomik bir anı. gülmeyin.

hastaneye yatırıldığım günler...
hatırlayınca ağzımda iğrenç bir tat bırakır.
çünkü lityum iğrençtir.
ama diline güzel bir kırmızılık veriyor...

günlerce sessiz kaldıktan sonra o gece kafamdaki seslerin susması için ağlamıştım.
bana iyi gelmemiş zayıflatmıştı.
belki onunla hiç ilgisi yoktur bilmiyorum.
o ortam o insanlar çok farklıydı.
neyse biliyorsun zaten sözlük defalarca bahsettim.

benim canımı en çok yakan şey o an düşündüklerimdi. onları ise hiç anlatamam.

ilk ihaneti öz annemden yemiştim bir arabadan 8 yaşında atılarak terk edilmek ile yollarımız ayrılmıştı daha sonra irtibat kurmaya çalışsa da ben kestim irtibatı bugün bir yerlere geldik şükür. o şimdi öldü mü yaşıyor mu bilmem umrumda da değil yaşıyorsa 70 lerinde muhtemelen.

bence gayet aci..........