sabaha 90’lardan bir anı bırak

bir gece yagmurlu haşin ve vahşi şimşekler agaclarin dallarini yalıyor..sehri yagmur tuttu tutacak. bir kac sokak ötede bir telefon klubesi var birde bir metre kadar boyumuz. yegenle oraya ulasmamiz gerek. ulastik. sari klubelerden. jetonu attik ve telefonu tusladik...

90'larda dünyaya geldim.*

90'ların sonlarında dünyaya geldim.

90'larda yoktum, bu da bir anı bence.

günlerden pazar, ben,kız kardeşim ve babam üsküdar balıkçılar çarşısına gittik. tabi o zamanlar balık bol ve bereketli ve ayrıca ucuzdu....
yanlış hatırlamıyorsam hamsi almıştık, sonrasında çarşıyı geçer geçmez köşede bir oyuncakçı vardı,oraya gider babam bize oyuncak alırdı ve biz o oyuncaklarla oynaya oynaya eve giderdik
akşam saat 7 gibi sofrayı kurar o güzelim balıkları yerdik, yemekten sonra "bizimkiler"dizisini izlerdik, dizi bittikten sonra bizim için kâbus dolu saatler başlardı :) hem yarın okul var hem de banyo saati o an bana hep sıkıcı ve yorucu gelmiştir.
uyku saati gelir, uykuya dalmadan önce hatırladığım tek ses salondaki televizyondan gelen "parlement gece sinemaları" müziği idi

dayım felsefe öğretmeni. hayatta en sevdiğim insanlardan, bu hep böyleydi ve hiç değişmeyecek. hayalini kurardım, bir gün benim okuluma tayin olsa, dersime girse diye.

ve bir gün bu hayalim gerçekleşti. o zaman ben henüz lise 1'deyim galiba, felsefe dersi ise bir yıl sonra başlayacak. olsun, başlayacak eninde sonunda, bekleriz. bu arada okulda dayımla futbol falan oynarız.

tabi o sene de geçti, geldi çattı felsefe dersi. nasıl sevinçliyim! yalnız bizim o dönem güzel bir alışkanlığımız vardı: düzenli olarak okuldan kaçar, king veya bilardo oynamaya giderdik. ders öğleden sonra. arkadaşlar başladılar kaçalım demeye. grup kaçtığında sen eşlik etmezsen çok ayıp. yapmayın etmeyin derken, benim müşkül durumumu da gören it arkadaşlarım iyice zıvanadan çıktılar ve evet, kaçtık, yaka paça götürüldüm. arkadaş ıslıkları işte, napacaksın.

dayım anlayışlı insan, güzel insan.