gelen minibüs ümitlenmesin diye arkasını dönen insan

en hassas ve yüce duyguların insanıdır. yol kenarında minibüs şoförü ile göz göze gelir kusura bakma binemiyorum der gibi hüzünlü bir bakış atıp nazikçe arkasını döner.

gözleri ileri derece miyop değildir. anneannem her minibüse ümit dağıtırdı son ana dek. tabelayı okumak için bakar, bakar, bakardı kadıncağız. "oradan geçmez abla" cümlesini işitene kadar sürerdi bu ümit fırtınası.

o kornayı yine de yiyecektir. bip. bibibippp

bir de benim gibi gözleri bozuksa vay haline dediğim insandır.tam da bu durumu yaşadım bugün.minibüsle okula gitmem gerekiyordu ve ben gelen minibüslerin tabelalarını okumakla cedelleşiyordum.tabi onlar da benim minibüsü durdurmak istediğimi zannettikleri için yavaşlıyorlardı.tam o sırada hamlemi yapıp hemen sanki o minibüsle ilgilenmiyormuş havasına girdim halbuki gereksiz bir hareket yavaşlayıp illaki yoluna devam edecek ama bizim milli sporumuz olmuş bu durum.

gerçek minibüsçü dediğin kimin binip binmeyeceğini bi kilometre öteden hisseder. gerçeğin gerçeği minibüsçü ise binmeyecek olanı bile ikna eder.