genele bakarken bireysel hayatının aktığını fark edememek

ülkemin güzide insanın gözden kaçırdığıdır.

komşunun veya akrabanın durumunun akşama kadar konuşur kendi zamanının yok oluşunu farketmez,

siyaset ekonomi filan bakar yıllar geçmiş kendine kattığı bi şey yok,

reelslarda saatler kaybeder gençliğini öyle koltukta başkasının hayatını seyrederek yakar.

aslında ben buna "vitrine bakma sendromu" diyorum. oraya bakarken yazlar baharlar kışlar geçer. o, o vitrinin önünde yaşlanır.

herkesin önce kendini geliştirdiği günlerin artması dileğiyle.

(bkz: başkalarına bakmaktan önünü göremez olmak)